ادب بیضایی
حسین بیضایی متخلّص به ادب (۱۳۷۷–۱۳۰۹) شاعر پارسی‌گوی قرن چهاردهم خورشیدی است.
سرگذشت
ادب، زاده به سال ۱۳۰۹ در کاشان، فرزندِ حسن بیضایی و برادرزادهٔ ادیب بیضایی و ذکایی بیضایی بود. او به رسم خانوادگی شاعری را برگزید و در سال ۱۳۲۵ از زادگاهش به تهران کوچید و از اعضای دائمی انجمن ادبی عمویش ذکائی شد.[1] ادب وارث دفترهای شعر پسرعمویش پرتو بیضایی بود. او سرانجام در بهار سال ۱۳۷۷ درگذشت.[2] در دهه ۱۳۲۰ ، او با یاور همدانی که مراوده هایی با پرتو بیضایی و انجمن های ادبی داشت ، دوست صمیمی بودند.[3]
پانویس
- برقعی، «سخنوران نامی معاصر ایران»، ۱: ۲۰۲.
- تواضعی، «سرزدن به خانه پدری»، ۲۱۷.
- کتاب سالنامه انجمن ادبی طهران ، ۱۳۲۹ ، چاپخانه گیلان
منابع
- برقعی، محمدباقر. سخنوران نامی معاصر ایران.
- تواضعی، جابر (۱۳۸۳). سرزدن به خانه پدری. تهران: انتشارات روشنگران و مطالعات زنان. شابک ۹۶۴-۸۵۶۴-۱۰-۸.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.