عصمت بخاری

عصمةالله بخارایی معروف به عصمت بخاری (زاده بخارا - درگذشته ۸۴۰ (قمری)) شاعر ایرانی در عهد تیموری بود.

خواجه فخرالدین عصمت‌الله بن خواجه مسعود عصمت بخاری

تخلص: عصمت

از دانشمندان و شاعران اوایل عهد تیموری است. نسب وی به جعفربن ابی طالب می‌رسید و اجداد او در بخارا شهرت و حرمت داشتند و مورد توجه ملوک آن دیار بودند. تحصیلات علمی خود را در بخارا به پایان رسانید و در بیشتر علوم عصر خود سرآمد بود. در مجلس درس وی خواص و طالبان علم حضور داشتند مثل: سراج‌الدین بساطی سمرقندی، خیالی بخاری، خواجه رستم خوریانی و طاهر ابیوردی. از آثار وی: «دیوان» شعر.

وی در نظم اشعار پیرو امیرخسرو دهلوی بود و مضامین و معانی او را عیناً در اشعار خود نقل می‌کرد.

تاریخ وفاتش را ۸۲۹ قمری نوشته‌اند که اشتباه است.

ای روضه‌ای که دهرز بویت معطر استآبت ز کوثر و گلت از مشک و عنبرست
در طینت تو چشمهٔ خورشید مضمرستبوی تو چون نسیم جنان روح پرورست
خاکی و نه فلک بوجودت منورستتا در تو نور دیدهٔ زهر او حیدرست
خورشید کو یگانه رو هفت کشورستبهر شرف زخاک نشینان این درست
ای کشور فلک شرف کعبه احترامدارالسلام گفته جناب تراسلام
بر آستان روضهٔ تو مهر و مه غلامدر گنبد مرصع توهر صباح و شام
از قرص آفتاب و زجرم مه تمامتصویر می‌کند بسر تبربت امام

منابع
    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.