آیین نامه‌نویسی

آیینِ نامه‌نویسی رسالهٔ کوچکی است که هدف آن فراهم آوردن الگوهایی برای دبیران بوده که چگونه در موارد و مناسبت‌های گوناگون نامه بنویسند. نگارش کتاب احتمالاً مربوط به اواخر دوران ساسانی است و از نظر سیر تحول نامه‌نگاری و ترسل در ایران در خور توجه است. این رساله در مجموعهٔ متون پهلوی به چاپ رسیده و به فارسی نیز ترجمه شده‌است.

این رساله را می‌توان به چند گروه تقسیم کرد که هر یک نیز به گروه‌های کوچک‌تری قابل تقسیم است:

  • نمونهٔ یک: با نام و لقب یا القاب مخاطب و جمله‌ای دعایی آغاز می‌گردد و غالباً با دعا به مخاطب، پایان می‌پذیرد.
  • نمونهٔ دو: با القاب ستایش‌آمیز آغاز می‌شود و به دنبال آن جمله‌ای دعایی و سپس نام مخاطب ذکر می‌گردد.
  • نمونهٔ سه: تنها شامل القاب ستایش‌آمیز در آغاز و سپس نام مخاطب است.
  • نمونهٔ چهار: نخست القاب ستایش‌آمیز ذکر می‌شود و پس از آن نام مخاطب و سپس جمله‌ای دعایی می‌آید.
  • نمونهٔ پنج: با ستایش زرتشت آغاز می‌شود و به دنبال آن القاب ستایش‌آمیز و نام مخاطب ذکر می‌گردد.
  • نمونهٔ شش: با جمله‌ای دعایی آغاز می‌شود که در آن نام و لقب مخاطب ذکر شده‌است. [1]

پانویس

  1. تفضلی، احمد، ص ۲۹۴

منابع

  • تفضلی، احمد، و به کوشش آموزگار، ژاله. تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام. تهران: انتشارات سخن، ۱۳۷۶ شابک ۹۶۴−۵۹۸۳−۱۴−۲
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.