وقار شیرازی
میرزا احمد (۱۲۳۲–۱۲۸۹ه. ق) بزرگترین فرزند وصال شیرازی متخلص به وقار است. او همچون پدرش خوشنویس و شاعر بود. دیوان شعری به فارسی به نام بهرام و بهروز که در بمبیی چاپ شده از او باقی مانده‌است.[1]
افزون بر پدر، پنج برادر او نیز از خوشنویسان و شاعران صاحب‌نام سده سیزدهم هجری هستند. میرزا احمد وقار نستعلیق، نسخ، رقاع و شکسته‌نستعلیق را استادانه می‌نوشت[2] اما بیش از همه در خوشنویسی خط نسخ صاحب‌نام شده‌است.[3]
تصحیح نوینی از دیوان وقار شیرازی به همّت داریوش کاظمی به انجام رسیده است: دیوان وقار شیرازی. تصحیح داریوش کاظمی. کرمان: دانشگاه آزاد اسلامی کرمان، ۱۳۸۳.
وی همچنین داستان قرآنی موسی و خضر را نیز به رشتهٔ شعر کشیده است که به اهتمام محمود طاووسی به طبع رسیده است: «مثنوی خضر و موسی». به اهتمام محمود طاووسی. تهران: فرا نگه، ۱۳۶۰.
نمونه شعر
| به بهار مِی طلب کن منشین به کار دیگر | که بسی امید باید که رسد بهار دیگر | |
| بشمر غنیمت ارزان که رسی به روزگاری | که خطا بود نشستن پی روزگار دیگر |
پانویس
- پایگاه شهر زیبای فرهنگ و هنر ایران شیراز
- دکتر بیانی ۵۶
- فضایلی ص۳۵۹
منابع
 |
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به وقار شیرازی در ویکی‌گفتاورد موجود است. |
- پایگاه شهر زیبای فرهنگ و هنر ایران شیراز
- فضایلی، حبیب‌الله. اطلس خط. انتشارات مشعل اصفهان. چاپ دوم، اصفهان۱۳۶۲ش.
- بیانی، مهدی. احوال و آثار خوشنویسان. انتشارات علمی. چاپ دوم. تهران ۱۳۶۳ش
| خطها |
|  | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| خوشنویسان | ||||||
| جستارهای وابسته | ||||||
مقالههای خوشنویسی اسلامی | ||||||
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.