فیروزه میزانی

مرا صدا می‌زنند مرا

عبور درهم نام‌ها

و بادبان‌ها

از باغ‌های گمشده

صندوق‌ها و سردابه‌های سنگین

آیینه‌ها و آیین‌های شکسته

آن جا که نبوده‌ام

و من این جام

مشرفِ ایشان

بی‌رنگ بی حوصله

پیچیده در ترمهٔ ابریشم

رو به بار نخل

و بازتاب تیرهٔ کافور

مرا کشنده‌ای ست که آویز ارتفاع من ست

و دهانش مدامِ هولِ گریه می‌گیرد

مرا که روی شانه‌های ایشان

هی برده می‌شوم

هی باز می‌گردم

عصر می‌شوم

صبح می‌شوم

شام می‌شوم

تا بارانی از نگاه‌ها

که با ارتفاع می‌گیرد

هر بار

که بریزد

اما و تا هرگز

چتر سنگی ام را

کسی نمی‌گشاید