بابا فغانی شیرازی

بابا فغانی شیرازی از آخرین شاعران سبک عراقی در سدهٔ نهم هجری بود که برخی او را از پیشگامان سبک هندی و بویژه سبک وقوع در شعر فارسی می‌دانند.[1] او در جوانی به هرات سفر کرد و به ملاقات جامی رسید. از طریق او با عرفان آشنا شد. پس از چندی به آذربایجان و سپس به خراسان و فسا رفت و در آخر در طوس ساکن شد. در سال آخر عمر از میگساری توبه کرد و در مشهد ساکن شد.[2]

بابا فغانی در ۹۲۵ هجری قمری درگذشت. اواخر زندگی او مقارن با سلطنت شاه اسماعیل صفوی بود.

نمونه اشعار

خوبی همین کرشمه و ناز و خرام نیستبسیار شیوه هست بتان را که نام نیست
کامی نیافت از تو دل نامراد منجایی که نامرادی عشق است کام نیست
ماییم و آه نیمه شب و نالۀ سحراهل فراق را طلب صبح و شام نیست
گاهی صبا به بوی تو جان بخشدم ولیافسوس کاین نسیم عنایت مدام نیست
هرجا که هست جای تو در چشم روشن استبنشین که آفتاب بدین احترام نیست
***
هر گل که بر دمید ز هامون کربلادارد نشان تازۀ مدفون کربلا
پروانۀ نجات شهیدان محشر استمهر طلا ببین شده گلگون کربلا
در جستجوی گوهر یکدانه نجفکردم روان دو رود به جیحون کربلا
نیل است هر عشور به بیت الحزن رواناز دیده‌های مردم محزون کربلا
در هر قبیله، از قِبَل خوان اهل بیتماتم رسیده‌ای شده مجنون کربلا
بس فتنه‌ها که بر سرِ مروانیان رسیدوقت طلوع اختر گردون کربلا
بردند داغ فتنه آخرْ زمان به خاکمرغانِ زخم خورده مفتون کربلا
گرگان پیر، دامن پیراهن حسینناحق زدند در عرق خون کربلا
خونابه روان جگر پاره حسیندر هر دیار سر زده بیرون کربلا

منابع

مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به بابا فغانی شیرازی در ویکی‌گفتاورد موجود است.
  1. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح‌الله صفا
  2. بیوگرافی چهره‌های درخشان جهان. ناصر خلیلی. کتابخانه مرکزی.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.