واله اصفهانی

محمد کاظم درطی سفرهای دوران جوانی که اکثر آن‌ها در عراق بوده و به کسب کمال و علم و فن کوشیده و درخط و رقاع نیز به استادی رسیده‌است. به طوری که پس از بازگشت به وطن علاوه بر مهارت فوق العاده‌ای که درخط کسب کرد، درعلم ریاضی و فن عروض و قافیه هم مدارجی را طی کرده و در این رشته‌ها نیز صاحب نظر شده‌است. یکی ازهم‌دوره ایهای واله، محمد حسین خان صدر اصفهانی بود که دراین هنگام بیگلیر بیگی اصفهان بوده و دوستی عمیقی بین او و واله وجود داشت. محمدحسین خان صدر، حلی را در جنوب باغهای سعادت آباد، به او اختصاص داد و آن را «والهیه» نامید. واله ساختمان کوچک و زیبایی در آن محل بنا کرد وآرامگاهی نیز برای خود ساخت. [3] و تا پایان عمر همان جا زیست.

واله از مشاهیر ادبا و شعرا و خوشنویسان خط تعلیق بود که از فنون عربی و ادبی و حکمت و عرفان نیز بهره‌ی کافی داشت. وی در ایام پیری، زمان سلطنت فتحعلی شاه قاجار را درک کرد و نزد او و رجال دولت آن زمان صاحب شهرت و حرمت بود.[4]

تاریخ وفات واله را به اختلاف سال ۱۲۲۹ و ۱۲۳۸ هجری قمری نوشته‌اند.[2] واله در اصفهان وفات یافت و در تکیه «والهیه» تخت فولاد اصفهان، زیر گنبد زیبایی دفن گردیده‌است. سنگ آرامگاه او که قبل از مرگ به وسیله خود او نوشته شده، از نفایس ارزشمند هنر خوشنویسی ایران به شمار می‌رود.[3]

تکیه واله (والهیه) در اصفهان مدفن اوست.

محمد کاظم اصفهانی در خط تعلیق، استاد بود و شکسته و نستعلیق را نیز خوش می‌نوشت که این امور فعالیت‌های آموزشی او را دربر می‌گرفتند. واله نه تنها درمیان شعرا و ادبا منزلتی داشت، بلکه سیاستمداران و ماموران کشورهای خارجی هم دوستی او را مغتنم شمرده و به دیدارش می‌شتافتند. همانند سرجان ملکم سفیردولت انگلیس در ایران و مولف کتاب «تاریخ ایران» که دریادداشتهای خود به ملاقاتی که با واله داشته‌است اشاره می‌کند. نوشته ملکم این نکته را روشن می‌سازد که واله در آن روزگار درمسائل سیاسی و اوضاع بین‌الملل هم صاحب نظر بوده‌است. آنچه واله را درشمار یکی از چهرهای شاخص عصر قاجار درآورده، علاوه بر خوشنویسی، کمالات انسانی اوست. ادب و متانت وی به حدی بود که هر کس با وی می‌نشست مفتون خوی خوش ورفتار احترام‌انگیز او می‌شد . به نوشته تذکره‌ها شاعران بسیاری زبان به هجو او گشودند، اما درتمامی اشعار واله حتی یک بیت درهجو کسی نمی‌بینیم.[2]

دکتر بیانی در «احوال و آثار خوشنویسان» آورده‌است: «محمدکاظم واله نستعلیق را نیز خوش و استادانه می‌نوشت.» اثر مهم وی که هم‌اکنون در میان سنگ نوشته‌ها بی‌نظیر است، سنگ مزار آرامگاه او در تخت فولاد اصفهان می‌باشد که به دست خود نوشته و حرکات و استواری خط او را نشان می‌دهد. گویند پس از مرگ واله دیگر قطعات خط تعلیق دیده نشده‌است و به تعبیر فضائلی در «اطلس خط»: «خط تعلیق در اصفهان به دست واله بر سنگ مزارش نقش بست و برای همیشه بر خاک واله نشست.»[4]

• «دیوان» شعر

از آثار خوشنویسی:

• آثار ارزنده و زیبایی از این خوشنویس نزد مجموعه‌داران خطهای نفیس و موزه‌ها، به ویژه در کتابخانه مجلس شورای ملی موجود است. [3]
• یک نسخه شش دفتر «مثنوی» مولانا، متن به قلم نستعلیق کتابت خوش و عنوانها به قلم رقاع کتابت عالی، با رقم: «انا العبد محمدکاظم الواله الاصفهانی»
• یک نسخه «کلیات» سعدی، به قلم کتابت عالی که بر دیباچهٔ آن چنین آمده‌است: «... در این عهد که عهد کاتب کتاب محمدکاظم متخلص به واله اصفهانی است...»
• پنج قطعه به قلم دو دانگ خوش، با رقم: «مشقه... محمدکاظم الواله الاصفهانی فی ۱۲۰۴ فی دارالسطنه اصفهان» و «محمدکاظم الواله الاصفهانی فی ۱۲۲۵».
• سنگ مزار خود او در تخت فولاد اصفهان