نثر

نثر مرسل یا نثر سبک خراسانی یا نثر دوره اول یا نثر بلعمی[1]

نوشته‌ای است ساده و از پیرایه‌ها و آرایش‌های ادبی خالی است. در حقیقت، نثر مرسل ساده‌ترین وسیله برای بیان مقاصد نویسنده است. نخستین نوشته‌های بازمانده فارسی بعد از اسلام تا آخر قرن پنجم هجری، بجز نوشته‌های فارسی خواجه عبدالله انصاری، همه به نثر مرسل است. تاریخ بیهقی، با آن که از نظر میزان اصطلاحات و لغات، اندکی از نثرهایی شبیه تاریخ بلعمی دشوارتر است، اما هر دو نثر مرسل محسوب می‌شوند. از اواخر قرن پنجم به بعد نثر مرسل به عنوان شیوه‌ای متداول مطرح نبود و به‌تدریج آثار نثر رو به دشواری نهاد و در آن‌ها دگرگونی‌هایی پدید آمد. با این وجود در دوران معاصر، دوباره نثر مرسل به صورت شیوه‌ای غالب مطرح شد و امروزه تقریباً تمامی آثار روزنامه‌ای، مقالات و کتب علمی و درسی به صورت نثر مرسل است.

نثر مرسل یا ساده نوشته‌ای است که از صنایع لفظی و معنوی و سجع عاری باشد. در این نوع از نثر، نویسنده مقاصد خود را در کمال سادگی و بی پیرایگی می نویسد و از استعمال کلمات و عبارات هماهنگ و واژه‌ها و اصطلاحات مهجور اجتناب می‌کند. نمونه‌های فراوانی از نثر مرسل و ساده را در آثار دوره اول نثر فارسی (قرن چهارم و نیمه اول قرن پنجم)، همچنین در اغلب نوشته‌های نویسندگان معاصر می‌توان یافت. نثری را گویند که سجع نداشته باشد و کلمات آن آزاد و خالی ازقید خاص باشند. نوشته‌های معمولی و از جمله کتبی چون سفرنامه ناصرخسرو وکیمیای سعادت و تاریخ بیهقی و اسرارالتوحید و تذکرةالاولیاء همه نثر مرسل‌اند.

نثر مسجع نوشته‌ای است که در آخر جملات آن کلمات هماهنگ یا همان سجع آمده باشد. جملات در نثر مسجع آهنگین می‌باشند و در بعضی از موارد ممکن است این متون با شعر/نظم اشتباه شوند. قدیمی‌ترین نثر مسجع موجود و شناخته شده مناجات نامه و کنز السالکین خواجه عبدالله انصاری در قرن پنجم می‌باشند و از جمله دیگر آثار شناخته شده در این سبک کتاب‌های مقامات حمیدی، گلستان سعدی (۶۵۶ ه‍. ق) و بهارستان جامی (قرن ۹) می‌باشند.نثر آهنگین در نمایشنامه نویسی و نمایشنامه های گوناگون فارسی نیز کاربردهای گوناگونی دارد."و آنک بردیاست، بر تنش پرنیان، برنهاده سربرسنگ و کف در کف، غرقابه خوناب، چنان نرم و سبکبار، که نه هیچ نسیم، که نه هیچ توفان بی پایابی، بر چهر سیماب گونش هم نیفگند، آنک توی و تنها تو، خفته در تنت برای ابد، نه شرار اتش اسپند همسفر است، نه دخمه سنگسر، نه امواج دریا، نه مربان مادر، و نه من، نه من و نه هیچکس، پرند فگنده بر سراسر خونالود، بر بی شکل تر، بر بردیا" صحنه مرگ بردیا از نمایشنامه تراژدی اردشیر شاه، نوشته رضا طاهری بشار، نشر افراز

دارای صفت ادبی دشوار مرزبان نامه .تاریخ جهانگشای عطا ملک جوینی

نثر محاوره‌ای نوشته‌ای است که زبان محاوره‌ای را که بین مردم رایج است منعکس می‌کند. این نثر در دوران معاصر به وجود آمد و کسانی چون علی اکبر دهخدا و جلال آل احمد، در بعضی از آثار خود از آن استفاده کرده‌اند، اما امروزه کاربرد آن بیشتر در متونی همچون طنز، جمله‌های نقل قول مستقیم، دیالوگ‌های نمایشنامه، فیلم‌نامه و داستان و نیز بیش از همه در وبلاگ نویسی، خاطرات و روزنوشت دیده می‌شود. نثر محاوره‌ای می‌تواند به‌صورت شکسته‌نویسی نمود یابد.