کتاب کاروند
کاروَند کتابی در باره آموزش ادبی و چندوچون روش‌های شیوایی و رسایی گفتار و نوشتار را به کار بردن، به زبان و خط پارسی میانه است، که متن آن امروز در دست نیست. متن پارسیگ این کتاب، دست‌کم تا سده سوم در دسترس بوده است و گویی در این زمان، دست‌هایی درکار بوده که نوشته‌های پهلوی را از میان برده‌اند[1] .
جاحظ در در آغاز جلد سوم البیان والتبیین از کتاب کاروند در شیوایی و رسایی گفتار تعریف می‌کند و می‌نویسد: آن که دوست دارد به صنعت بلاغت دسترسی یابد و با شگفتی‌ها آشنا شود و در واژه‌شناسی استادی یابد، پس کتاب «کاروند» را که از کتاب‌های پهلوی است بخواند [2]. جاحظ که خود از پیشوایان شیوایی گفتار و سخندانی است، در جای جای البیان و التبیین مهارت ایرانیان را در سخنوری و گزیده گویی ستوده‌است. همچنین درباره کتاب کاروند، در الفهرست ابن ندیم نیز سخن به میان آمده‌است[3] .
بن‌مایه‌ها
- M. Inostranzev (۲۰۰۷)، Iranian Influence on Moslem Literature, Part 1، The Echo Libray
- دانشنامه جهان اسلام، جاحظ
- ابن ندیم (۱۳۶۶)، الفهرست، ترجمهٔ محمد رضا تجدد، امیرکبیر
نوشته‌های پارسی میانه | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| دینی |
| ||||||||||||||
| غیر دینی |
| ||||||||||||||