غزالی مشهدی

احمد غزالی مشهدی (درگذشته به سال ۹۹۵ق) از شاعران عهد صفوی است که به هند رفت و مقامی بلند یافت.

زندگی

احمد غزالی طوسی مشهدی از شاعران ایرانی مشهور قرن دهم هجری و معاصر و هم دوره عرفی شیرازی، محتشم کاشانی و وحشی بافقی است. او در سال ۹۹۵ ق از دنیا رفت. وی در جوانی به دربار حکومت صفوی راه یافت. سپس به هندوستان گریخت و مورد توجه جلال الدین اکبر قرار گرفت.

آثار

دیوان شعر و غزلیات وی بارها در هند و ایران چاپ شده‌است. از مهمترین تالیفات دیگر این شاعر بزرگ باید به مثنوی نقش بدیع و مرآت الکاینات اشاره کرد.

نمونه مثنوی
خاک دل آن روز که می‌بیختندشبنمی از عشق برو ریختند
دل که بدان رشحه غم اندود شدبود کبابی که نمک سود شد
دیدهٔ عاشق که دهد خون نابهست همان خون که چکد زان کباب
بی اثر مهر چه آب و چه گل!بی نمک عشق چه سنگ و چه دل
دل که ز عشق آتش سودا دروستقطرهٔ خونیست که دریا دروست
به که نه مشغول به این دل شویکش ببری گریه چو غافل شوی
نازکی دل سبب قرب تستگر شکند کار تو گردد درست!
کار چنان کن که درین تیره خاکدامن عصمت نکنی چاک چاک!
عشق بلند آمد و دلبر غیوردر ادب آویز و رها کن غرور
روی بتان گرچه سراسر خوش استکشتهٔ آنیم که عاشق کش است

جستارهای وابسته

سبک هندی

منابع

    پیوند به بیرون
    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.