ازرقی هروی

اَزرَقی هِرَوی شاعر پارسی نیمهٔ دوم قرن پنجم هجری است که در دربار سلجوقیان در زادگاه خود هرات به‌سر می‌برد. ازرقی برخی از بهترین توصیف‌های طبیعت به زبان فارسی را سروده‌است.[1]

شرف‌الزمان ابوالمحاسن زین‌الدین ابوبکر جعفر بن اسمعیل وراق هروی متخلص به ازرقی، درگذشتهٔ حدود ۴۶۵ هجری/۱۰۷۰ میلادی است. با شمس‌الدوله طغانشاه پسر الب‌ارسلان، حاکم خراسان معاصر بود و او را مدح کرد.

ازرقی به سبک خراسانی شعر می‌سرود و از او قصیدههای پراکنده‌ای به‌جا مانده که در دفتری فراهم آورده‌اند. گونه شعر او را طلیعه خروج از سبک خراسانی و زمینه برآمدن سبک عراقی به‌شمار آورده‌اند. سروده‌های ازرقی پرآرایه و زبان اشعارش دشوار است.

به گفته بدیع‌الزمان فروزانفر، ازرقی «در طریقه شعر گرد سبک عنصری می‌گردد و به جواب قصایدش نظر دارد … از معانی علمی مخصوصاً ریاضی شعرش خالی نیست»

گویا کتاب سندبادنامه یا قسمتی از آن را ازرقی به نظم درآورده است. دیوان این شاعر، بر اساس چند نسخه متأخر توسط سعید نفیسی تصحیح گردیده و در مرداد ۱۳۳۶ هجری از سوی کتابفروشی زوّار به چاپ رسیده‌است. دیوان مذکور مشتمل بر ۶۷ قصیده و نُه قطعه و ۱۰۸ رباعی، مجموعاً در ۲۶۷۴ بیت با مقدمه‌ای شانزده صفحه‌ای دربارهٔ اوضاع، احوال، زندگی شاعر و ممدوحان وی و معرفی نسخ در دسترس مصحّح است. این دیوان در ۱۱۳ صفحه (و شانزده صفحه مقدمه) بدون ذکر نسخه بدل، بر اساس پنج تذکره و شش نسخه خطی که اکثر این نسخ (به غیر از نسخه‌ای از دیوان انوری مربوط به قرن نهم که در حاشیه آن از دیوان ازرقی نیز اشعاری آمده) متعلق به قرن یازدهم به بعد است (دو نسخه مکتوب به قرن یازدهم و دو نسخه هم متعلق به قرن سیزدهم هجری). در همان سال، علی عبدالرسولی به خط خود دیوانی از این شاعر را بدون اشاره به نسخه یا نسخ در دسترس، در ۱۳۱ صفحه متن و نُه صفحه مقدمه، از سوی انتشارات دانشگاه تهران به چاپ رسانده‌است.[2]

پیشینه

پدرش اسماعیل وراق هروی در طوس پیشهٔ وراقی (کتابفروشی) داشت (و همان کس است که به گفته نظامی عروضی فردوسی در فرار از غزنین به طوس در خانهٔ وی مخفی شد). از وی اشعاری اندک و استوار همچون مدح خواجه عبدالله انصاری باقی‌مانده‌است.

ازرقی بیشتر عمر خود را در هرات گذراند و قصیده‌های ازرقی غالباً در مدح دو تن از شاهزادگان سلجوقی است: یکی شمس‌الدوله طغانشاه و دیگری امیرانشاه بن قاورد.

ممدوح دیگری که ازرقی قصیده‌های شماره ۴۲ و ۵۲ در دیوان خود را در ستایش او سروده امیر سعدالملک ابوعلی حسن، امیر غور و غرجستان است.

نمونه شعر
به غربت اندر اگر سیم و زر فراوان استهنوزهم وطن خویش و بیت احزان به
در دیده دل جلوه گرت می‌بینمهرلحظه به شکل دگرت می‌بینم
هربار که در دیده دل می‌نگریاز بار دگر خوبترت می‌بینم

منابع
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به ازرقی هروی در ویکی‌گفتاورد موجود است.
  • دیوان ازرقی هروی (شاعر سدۀ پنجم ق)، به‌کوشش مسعود راستی‌پور و محمدتقی خلوصی، کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی، ۱۳۹۸.
  • دائرةالمعارف فارسی (به سرپرستی غلامحسین مصاحب)
  • امین‌پور، قیصر: ازرقی نوآور ستایشگر. در: مجله: «ادبیات» دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تربیت معلم». زمستان ۱۳۸۳ و بهار و تابستان ۱۳۸۴ - شماره ۴۷ و ۴۸ و ۴۹. (از صفحه ۵ تا ۴۴).
  1. Thackston, Wheeler McIntosh. 1994. A millennium of classical Persian poetry a guide to the reading & understanding of Persian poetry from the tenth to the twentieth century. Bethesda, Md: Ibex publishers.
  2. احمدرضا یلمه ها. «گنجینه ای بازیافته (معرفی نسخه ای نفیس و فراموش شده از دیوان ازرقی هروی)».
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.