عماره مروزی
ابومنصور عُماره پسر محمد مروزی معروف به عُمارهٔ مروزی شاعر ایرانی است که در سده چهارم هجری و پایان فرمان‌روایی سامانیان می‌زیست. وی دو بیت شعر در سوگ منتصر سامانی که در ۳۹۵ (هجری) به دست عربی بیابان‌نشین کشته شد سروده‌است و نیز مدح‌کننده محمود غزنوی بوده. مرگ این شاعر تا پیش از مرگ شیخ ابوسعید ابوالخیر در ۴۴۰ (هجری) بوده‌است. شعر زیر در سوگ امیر منتصر از اوست:
| از خون او چو روی زمین لعل‌فام شد | روی وفا سیه شد و چهر امید زرد | |
| تیغش بخواست خورد همی خون مرگ را | مرگ از نهیب خویش مر آن شاه را بخورد |
ابوسعید ابوالخیر و عُماره مروزی
در اسرارالتوحید آمده‌است که:
«روزی قوّال در خدمت شیخ ابوسعید این بیت برمی‌گفت که
| «اندر غزل خویش نهان خواهم گشتن | تا بر لب تو بوسه زنم چونْش بخوانی» |
شیخ از قوّال پرسید که «این بیت که راست؟» گفت «عماره گفته‌است.»
شیخ برخاست با جماعت صوفیان به زیارت خاک عماره شد.»
منابع
- محمد دبیرسیاقی، پیشاهنگان شعر پارسی، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.