ابوطیب مصعبی

ابوطیّب محمد بن حاتم مُصعَبی شناخته‌شده به ابوطیب مُصعَبی ادیب، سیاست‌مدار و شاعر ایرانی بود.

وی روزگاری صاحب دیوان رسائل نصر بن احمد سامانی (۳۰۱-۳۳۱ (هجری)) بود که شاید پس از عزل ابوالفضل محمد بلعمی نیز مدتی وزارت داشت و به گفته‌ی ثعالبی به امر نصر بن احمد کشته شد. ابوطیب از شاعران توانایی بود که به دو زبان فارسی و عربی شعر می‌سرودند.

عوفی در لباب‌الالباب رودکی را ستاینده‌ی او می‌داند و دو بیت از قصیده‌ای را آورده که رودکی در مدح او گفته است:[1]

مرا جود او تازه دارد همیمگر جودش ابر است و من کشتزار
مگر یکسو افکن که خود همچنینبیندیش و دیده‌یْ خرد برگمار

یاقوت حَمَوی نیز در معجم‌البلدان آورده‌است که محمد بن حیان بن معد بستی (مرگ ۳۵۴ کتابی برای مصعبی درباره قرمطیان نوشت و مصعبی هم به پاداش آن داوری سمرقند یا کارگزاری مالی سیستان را بدو سپرد.

بیهقی، عمر رادویانی، گردیزی و محمد بن سرخ نیشابوری از او یاد کرده‌اند. یازده بیت از شعرهای تازی مصعبی در یتیمةالدهر ثعالبی آمده‌است. اینک بخشی از شعر مصعبی:

جهانا همانا فسوسی و بازیکه بر کس نپایی و با کس نسازی
چو ماه از نمودن، چو خور از شنودنبه گاهِ ربودن چو شاهین و بازی
چو زهر از چشیدن چو چنگ از شنیدنچو باد از بَزیدن چو الماس گازی...

از اشعار فارسی وی شانزده بیت شامل یک قطعه ۱۴ بیتی و دو بیت مفرد باقی‌ مانده‌است.[2]

منابع

  1. رودکی، ابو عبد الله جعفر بن محمد؛ (1376) دیوان رودکی سمرقندی، ویراسته‌ی یوسیف سامویلوویچ براگینسکی، به کوشش سعید نفیسی، تهران، مؤسسه‌ی انتشارات نگاه، چاپ دوم، ص 88.
  2. نفیسی، مجله ارغوان، ص. سال یازدهم ص ۶
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.