عسجدی
عبدالعزیز پسر منصور مشهور به عَسجَدی مروزی شاعر ایرانی است که در اواخر سدهٔ چهارم و اوایل سدهٔ پنجم هجری می‌زیست. وی از شاعران دربار سلطان محمود غزنوی بود. گمان برده می‌شود که وی پس از مرگ سلطان محمود در دربار پسر وی سلطان مسعود غزنوی و همچنین پس از وی در دبار سلطان مودود غزنوی پسر سلطان مسعود نیز شاعری می‌کرد[1].وی در اشعار خود آنان را مدح نموده است. عسجدی از شاعرانی است که در فتح "سومنات" به دست سلطان محمود، قصیده‌ای در تهنیت ساخته که آن قصیده در کتاب‌های تراجم ضبط شده و مشهور است. وفات او در سال ۴۳۲ ه.ق ذکر نموده اند. از اشعار او جز چند قصیده و مقداری اشعار پراکنده چیزی باقی نمانده است.[2]
اثرها
عسجدی در گشودن سومنات به دست محمود، قصیده‌ای برای او سروده است که با این بیت آغاز می‌شود:
| تا شاه خسروان سفر سومنات کرد | کردار خویش را علم معجزات کرد |
پیوند به بیرون
 |
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به عسجدی در ویکی‌گفتاورد موجود است. |
منابع
- صفا، ذبیح‌الله، تاریخ ادبیات ایران(جلد یکم)، انتشارات فردوس، چاپ هفدهم
- زندگینامه مشهورترین شاعران ایران، چنگیزیان، فاضل . انتشارات سر چشمه .۱۳۸۵ شمسی. ص۱۱۷
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.