ادبیات عاشقانه
ادبیات عاشقانه گونهای از ادبیات است که به بیان موضوعات و مضامین عاشقانه میپردازد. در ادبیات فارسی، ادبیات عاشقانه در زیرمجموعهٔ ادبیات غنایی قرار میگیرد. مثنوی و بهویژه مثنویهای عاشقانه در سبک عراقی شعر فارسی فراوان است. از شاعران شعر عاشقانه میتوان به سعدی و قاآنی اشاره کرد. منظومههای لیلی و مجنون، خسرو و شیرین، یوسف و زلیخا، ویس و رامین، وامق و عذرا، ورقه و گلشاه، بیژن و منیژه و ناظر و منظور از جمله منظومههای عاشقانهٔ فارسی است.[1]
ادبیات عاشقانه نمایشی در ایران
نمایشنامه تراژدی مرگ ایرن شرح درآمیختگی پرحادثه و پر از عشق و نفرت دو سردار دلیر و لایق به نامهای بهمن و بهرام از یک طرف و خواهران ایلا و ایرن و مادرشان از سوی دیگر است. سردار بهمن، کامیاب از عشق ایرن، برای فرماندهی ارتش ایران در جنگ سهمگین با چین برگزیده می شود، پیروزمندانه تا پایتخت چین پیش می رود و آنگاه با توطئه و همدستی بهرام و ایلای کیندار و چرخاچرخ روزگار کشته می شود. با این رخداد، گام به گام دوزخی هولناک پدیدار می شود.
پانویس
منابع
- جلالی پندری، یدالله (۱۳۹۱). «شعر فارسی، ادوار». در اسماعیل سعادت. دانشنامهٔ زبان و ادب فارسی. چهارم. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۶۱۴۳-۲۱-۷.