طغرایی
حسین بن علی بن عبدالصمد اصفهانی با کنیهٔ ابواسماعیل و لقب‌های فخرُ الکُتّاب و مؤیِّدّ الدین، شهرت‌یافته به طغرایی (انتساب به طُرّه یا طغرا) (۱۰۶۱ - ۱۱۲۱) ، کیمیاگر، طبیعت‌شناس، شاعر، زبان‌شناس و ادیب عربی ایرانی بود که به وزارت سجلوقیان رسید و وزیر مسعود سلجوقی، امیر موصل شد.[1][2]
| طُغرایی حسین بن علی بن عبدالصمد اصفهانی | |
|---|---|
| زادهٔ | ۱۰۶۱/ ۴۵۳ق اصفهان |
| درگذشت | ۱۱۲۱/ ۵۱۵ق در جنگی نزدیک همدان |
| محل زندگی | اصفهان |
| پیشه | ادیب، شاعر، زبان‌شناس و شیمی‌دان (کیمیاگری) |
| کارهای برجسته | منصب‌های گوناگون در دربار سلجوقی |
آثار
لامیّةالعجم
طغرایی بیشتر به‌خاطر قصیدهٔ معروفش، لامیّةلعجم، که در ۱۱۱۱–۱۱۱۲ میلادی در بغداد سروده، مشهور است. کتاب‌های مختلفی در باب کیمیا به او منسوب است: کتاب الجوهر النّظیر فی صِناعة الإکسیر، جامع‌الاسرار و تراکیب‌الانوار، مفاتیح‌الرحمة و مصابیح‌الحکمة، حقایق‌الإستشهاد (فی الکیمیا) و غیره. وی عقاید تردیدآمیز ابن‌سینا را دربارهٔ کیمیا مورد مناقشه و طعن قرار داده‌است.
منابع
- فروخ، عمر (۱۹۸۴). تاریخ الأدب العربی (PDF). سوم. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۲۳۲.
- زرکلی، خیرالدین (۲۰۰۲). الأعلام (به عربی). ۲. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۲۶۷.
- گلشن ابرار، ج۱۲، مقالهٔ محمدعلی نجفی.
- سارتن، جرج. مقدمه بر تاریخ علم. ترجمهٔ غلامحسین صدری افشار. انتشارات علمی و فرهنگی.
.jpg.webp)
.svg.png.webp){kind=small}
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.