ابن عبدربه

ابن عبدُ رَبِّه (۲ دسامبر ۸۶۰–۶ مارس ۹۴۰) (نسب: احمد بن محمد ابن عبد ربِّه) ادیب عربی اندلسی،[1][2][3] از اهالی قرطبه بود.
نخست شعر غزلی و لهو سرود، سپس برگرفت و توبه کرد. قصاید اولیهٔ خود را «از روی عیاشی» می‌دانست و آن‌ها در المُمَحِّصات گردآورد.[1] با ابوعبدالله قلفاط دوستی داشت اما پایدار نشد.[4] مشهورترین اثرش کتاب ادبی العِقد(یا آنگونه که بعدها العِقد الفرید نام گرفت) می‌باشد[1] که آوازه‌اش برپایهٔ آن است.[4] در آن اثر، خبرها، گفته‌ها و برگزیده‌ها از نثر و شعر از مشرق اسلامی را گرد آورد، با اینکه خود مغربی بود؛[4] به‌طوری که صاحب بن عباد هنگامی که این اثر را دید، گفت: «این کالای خودمان است که به ما بازگردانده شده. پنداشتم این اثر دربرگیرندهٔ اخباری از سرزمینشان باشد اما بر اخبار خودمان استوار است. نیازی به آن نداریم!».[4]