مهیار دیلمی

مَهیار دیلمی با کنیهٔ ابوالحسن (؟ -۱۰۳۷م) شاعر و کاتب عربی ایرانی بود.[1][2] زرتشتی بود سپس به دست استادش سید رضی در سال ۳۹۴ هجری اسلام آورد[2]، به مذهب شیعه گرایید و تعصب یافت آن قدر که بعضی صحابه را لعن می‌کرد.[2] به خوش‌وصفی، فخرگویی در شعر شهرت یافت.[2] وی در دیلم گیلان زاده شد و بغداد می‌زیست. همچنین مهیار در شعرهایش به تبار ایرانی خود می‌بالید.

مهیار از نوابغ عرصهٔ شعر عرب است و تازیان او را از بزرگترین شعرای ادب عربی می‌دانند. مضامین اشعار وی علاوه بر مدیحه‌ها و تغزلات، متضمن بیان مسائل کلامی شیعه‌است. دیوان وی در ۴ جلد بارها چاپ شده‌است. مهیار در سال ۴۲۸ ق در بغداد وفات یافت.