سموأل بن عادیا

سموأل بن عادیا از شاعران مشهور دوران جاهلیت عرب ، و یکی از با وفاترین مردان آن دوران، نام کامل وی: ( سموأل بن غریض بن عادیاء الأزدی ). وی بر دیانت یهودیت می‌زیست. نام وی نامی عبری است، شاعر وحکیم، واسمش معرب از نام (شْمُوئِیل (שְׁמוּאֵל)، از شِیم: اسم، إِیلْ: الله، أی سمّاه الله). وی در نیمه أول از قرن ششم میلادی می‌زسته‌است. از ساکنان خیبر، مابین حصن الأبلق وخیبر متنقل بود، حصن الأبلق از جدش «عادیا» به أرث برده بود، بعداً به‌طور نهایی در همین حصن سکنا گذید. از مشهورترین قصیدهٔ سموأل لامیته‌ای است که مطلع آن:

امرئ القیس بن حجر الکندی شاعر پرآوازهٔ عرب هنگامی که برای استمداد به روم نزد قیصر رفت، دروع و أفزار جنگی وأثاث گرانبهای خودرا نزد «سموأل» به أمانت گذاشت.

«سموأل» از شخصیات مشهور تیماء بوده که به صدق وحق گویی، وأمانت داری معروف بوده‌است. لذا «امرؤالقیس» دروع و أشیاء گران قیمت خود را نزد وی به أمانت گذاشته بود، که داستان آن با تصرفی فراوان مشهور است.

شاه غسانی حارث سوم که با امرؤالقیس دشمنی داشت، هنگامی از مسئلهٔ أمانت نزد «سموأل» متوجه شد قلعه را محاصره نمود ودرخواست کرد که دروع امرؤالقیس به وی تحویل بدهند، أما سموأل درخواست وی را رد کرد، و گفت من أمانت را خیانت نمی‌کنم، درهنگامی که حارث غسانی قلعه سموأل در محاصره داشت یکی از پسران «سموأل» دستگیر نمود و گفت أگر أمانت «امرؤالقیس الکندی» به من تحویل ندهید پسرت را می‌کشم، سموأل برعهد خود پای برجاه ماند وأمانت امرؤالقیس را حفظ نمود، حارث پسر وی را بکشت وقلعه را رها نمود. در اینجا «سموأل» این بیت شعر را سرود: