تقی‌الدین سروجی
تقی‌الدین، عبدالله بن علی سروجی (۱۲۲۹ - ۱۲۹۴م) (نسب: عبدالله بن علی بن مُنجِد بن ناجد بن برکات) صوفی و شاعر شامی در سدهٔ هفتم هجری بود که بیشتر در مصر زیست. او زبان و ادبیات عربی و دیگر علوم ادبی را آموخت اما سلوک تصوف براو چیره شد. او به زیبادوستی همراه عفت روی آورد، شعرهایش نیز صوفیانه توصیف شده‌است.[1][2][3]
| تقی‌الدین سَروَجی | |
|---|---|
| زادهٔ | ۱۲۲۹م/ ۶۲۷ق سروج، جزیره ابن عمر، |
| درگذشت | ۲۷ ژوئیه ۱۲۹۴م/ ۴ رمضان ۶۹۳ق قاهره |
| ملیت |  مملوکی |
| پیشه | صوفی و شاعر |
منابع
- ابن شاکر کتبی، محمد (۱۹۷۳). فوات الوفیات. ۱. بیروت: دار صادر. ص. ۲۸۲. تاریخ وارد شده در
|سال=را بررسی کنید (کمک) - زرکلی، خیرالدین (۲۰۰۲). الأعلام (به عربی). ۳. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۲۴۳. تاریخ وارد شده در
|سال=را بررسی کنید (کمک) - فروخ، عمر (۱۹۸۶). تاریخ الأدب العربی (PDF). ۳. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۶۷۲. تاریخ وارد شده در
|سال=را بررسی کنید (کمک)
پیوند به بیرون
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ تقی‌الدین سروجی موجود است. |
.jpg.webp)
.svg.png.webp){kind=small}
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.