شواء حلبی
یوسف بن اسماعیل حلبی شهرت‌یافته به شَوّاء حلبی و لقب‌گرفته به شهاب‌الدین و ابوالمحاسن (۱۱۶۶–۱۲۳۷م) ادیب، زبان‌شناس و شاعر شامی کوفی‌اصل بود. در علم عروض، قافیه و دیگر علوم ادبی و زبانی سرآمد بود، اما بیشتر برای برجستگی‌اش در علم لغت شهرت دارد. دیوانش در دست نیست، اما بخشی از آن به جای مانده‌است.[1][2][3][4]
| شَوّاء حلبی | |
|---|---|
| زادهٔ | ۱۱۶۶م/ ۵۶۲ق حلب |
| درگذشت | ۱۰ سپتامبر ۱۲۳۷م / ۱۹ محرم ۶۳۵ق حلب |
| پیشه | ادیب، زبان‌شناس و شاعر |
| سبک | در ادبیات عربی: «دورهٔ سوم عباسی» |
منابع
- ابن خلّکان، احمد (۱۹۷۲). وفیات الأعیان. ۳. بیروت: دار صادر. ص. ۵۳۷.
- ابن عماد حنبلی، عبدالحی (۱۹۸۶). شذرات الذهب. ۵. دمشق: دار ابن کثیر. ص. ۱۷۸.
- زرکلی، خیرالدین (۲۰۰۲). الأعلام (به عربی). ۹. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۲۸۸. تاریخ وارد شده در
|سال=را بررسی کنید (کمک) - فروخ، عمر (۱۹۸۶). تاریخ الأدب العربی (PDF). ۳. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۵۲۸.
پیوند به بیرون
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ شواء حلبی موجود است. |
.jpg.webp)
.svg.png.webp){kind=small}
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.