ضیاءالدین بن اثیر

ضیاءالدین ابوالفتح، محمّد شیبانی شهرت‌یافته به ضیاءالدین بن اثیر همچنین ابن اثیر جَزَری (۱۱۶۵–۱۲۴۰م) ادیب، زبان‌شناس، نویسنده و شاعر کُرد بود که به‌ویژه در برای اثرش المثل السائر آوازه دارد.[1][2][3][4]

ضیاءالدین بن اثیر
زادهٔ۱۱۶۵م/ ۵۵۸ق
جزیره ابن عمر
درگذشتدسامبر ۱۲۳۹م یا ژانویه ۱۲۴۰م / جمادی‌الاول ۶۳۷ق
بغداد
محل زندگیعراق و مصر
پیشهادیب، زبان‌شناس، نویسنده و شاعر
آثار«الوشی المرقوم فی حل المنظوم»، المثل السائر فی ادب الکاتب و الشاعر
سبکدر ادبیات عربی: «دورهٔ سوم عباسی»
خویشاوندانبرادرانش مجدالدین مبارک و عزالدین علی

زندگی

در سال ۱۱۶۵م/ ۵۵۸ق در جزیره ابن عمر، شمال عراق زاده شد و همان‌جا پرورش یافت.[4] برای تحصیل همراه پدرش به موصل رفت. قرآن و احادیث را از حفظ نمود، همچنین زبان‌شناسی (نحو و علم لغت) و علوم ادبی (علم بیان) و بسیاری از اشعار را آموخت. بیشتر اهتمامش به اشعار ابوتمام، بحتری و متنبی بود.[4]

در ۵۸۷ق با کمک قاضی فاضل به صلاح‌الدین ایوبی پیوست. پنج‌ماه در خدمت دولت او بود و سپس به نزد نورالدین، فرزند صلاح‌الدین رفت.[4] زندگی او پس از این انتقال‌های بسیاری داشت. او رئیس دیوان آشنا در موصل شد. ضیاءالدین در جمادی‌الاول ۶۳۷ق در بغداد درگذشت.[4]

آثار

منابع

  1. ابن خلّکان، احمد (۱۹۷۲). وفیات الأعیان. ۶. بیروت: دار صادر. ص. ۶۴.
  2. ابن عماد حنبلی، عبدالحی (۱۹۸۶). شذرات الذهب. ۵. دمشق: دار ابن کثیر. ص. ۱۸۷.
  3. زرکلی، خیرالدین (۲۰۰۲). الأعلام (به عربی). ۸. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۳۵۴. تاریخ وارد شده در |سال= را بررسی کنید (کمک)
  4. فروخ، عمر (۱۹۸۶). تاریخ الأدب العربی (PDF). ۳. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۵۳۵.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.