ابن خالویه

ابوعبداﷲ حسین بن احمد بن خالویه (درگذشته ۳۷۰ ه.ق.) از نحوشناسان و دستوردانان زبان عربی اهل همدان ایران و شیعه مذهب بود. شرح حال او را در عموم کتب معتبر رجال می‌توان یافت. ابن خالویه در سال ۳۱۴ قمری پس از رسیدن به سن رشد برای تکمیل تحصیل و آموختن فنون مختلف دانش وارد بغداد شد و با بزرگان اهل علم در هر فن ملاقات نمود و از محضر هر یک بهرهٔ علمی گرفت. از آنجا به شام رفت و سپس به حلب رفت و در آن دیار متوطن شد. در حلب کار وی بالا گرفت و در فضل و دانش شهرهٔ آفاق شد و در همهٔ علوم سرآمد گردید. علمای هر دیار از اطراف و اکناف عالم برای استفاده از محضر او به شهر حلب کوچ می‌کردند. او به سال ۳۷۰ درگذشت و در همان شهر به خاک سپرده شد.[1]

آثار ابن‌خالویه

  • إعراب ثلاثین سورة من القرآن.
  • الالفات.
  • الحجة فی القراءات السبع.
  • لیس فی کلام العرب.
  • رسالة فی أسماء الریح.
  • شرح دیوان ابوفراس حمدانی.
  • شرح مقصورة ابن درید.
  • مختصر فی شواذ القرآن.
  • کتاب الاشتقاق.
  • کتاب الجمل در نحو
  • کتاب اطرغش در لغت
  • کتاب المبتدی
  • المقصور والممدود
  • المذکر و المؤنث
  • کتاب لیس. (ابن الندیم)
  • لغتنامه دهخدا: ابن خالویه.

پانویس

منابع

  • درخشان، مهدی (۱۳۷۴بزرگان و سخن سرایان همدان، جلد اول، بعد از اسلام تا ظهور سلسلهٔ قاجار، تهران: انتشارات اطلاعات

پیوند به بیرون

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.