عوف بن محلم
عوف بن مُحَلِّم خُزاعی با کنیهٔ ابومنهال (۷۵۳–۸۳۵م) ادیب، تاریخ‌دان و شاعر عراقی بود. در روزگار ناسازگاری میان امین و مأمون به طاهر بن حسین پیوست. هم‌نشین او و همراه او تا سی سال حتی در خراسان بود. پس از درگذشت طاهر، به پسرش عبدالله پیوست. از هر دو، صله‌های بسیاری دریافت. پس از پیری، تصمیم به بازگشت به زادگاهش گرفت. از عبدالله بن طاهر اجازهٔ بازگشت گرفت اما در اثنای راه درگذشت. او را آشنا به پیشینهٔ مردم عرب و از راویان نوآور و ادیب فصیح می‌دانند.[1]
| عوف بن مُحَلِّم خُزاعی | |
|---|---|
| زادهٔ | ۷۵۳م/ ۱۳۶ق رأس العین، حران |
| درگذشت | ۸۳۵م/ ۲۲۵ق در راه بازگشت به زادگاهش |
| پیشه | ادیب، تاریخ‌دان و شاعر |
| سبک | دورهٔ اول عباسی |
منابع
- فروخ، عمر (۱۹۸۶). تاریخ الأدب العربی (PDF). ۲. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۲۲۶.
.jpg.webp)
.svg.png.webp){kind=small}
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.