بهاءالدین اربلی

بهاءالدین علی اربلی (۱۲۱۳م - ۱۲۹۲م) ادیب، شاعر و نویسنده عراقی در سدهٔ هفتم هجری بود. او با نسب‌های «شیبانی» و «هکّاری» نیز شناخته می‌شود. سبک او ترسّل بودهاست و در برخی اشعارش، مدح «اهل بیت» دیده می‌شود، همچنین رثا، غزل و خمریات نیز سروده است. از آثار اوست «رسالة الطَیف»، «کشف الغُمّة فی معرفة الأئمة»، «التذکرة الفخریة»، «نُزهة الأخبار فی ابتداء الدنیا و قدر القویّ الجبّار»، «مقامات»، «رسائل»، «جلوة العشاق و خلوة المشتاق».[1][2][3]

بهاءالدین اربلی
زادهٔپس ۱۲۱۳م/ ۶۱۰ق
اربیل
درگذشت۱۲۹۲م/ ۶۹۲ق
بغداد
پیشهادیب، شاعر، نویسنده

گفته شده که بهاءالدین اربلی،‌ در سال ۶۵۷ هجری به عنوان منشی عطاملک جوینی حاکم عراق منسوب شده است.[4]

منابع

  1. ابن شاکر کتبی، محمد (۱۹۷۳). فوات الوفیات. ۲. بیروت: دار صادر. ص. ۸۳. تاریخ وارد شده در |سال= را بررسی کنید (کمک)
  2. زرکلی، خیرالدین (۲۰۰۲). الأعلام (به عربی). ۵. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۱۳۵. تاریخ وارد شده در |سال= را بررسی کنید (کمک)
  3. فروخ، عمر (۱۹۸۶). تاریخ الأدب العربی (PDF). ۶. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۶۶۱. تاریخ وارد شده در |سال= را بررسی کنید (کمک)
  4. رضایی عبدالعظیم. ۱۳۷۸. تاریخ ده هزار سالۀ‌ایران، تهران: دُر و اقبال، چاپ دهم؛ ص ۳۰۵.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.