احمد بن فارس

وی مدتی در ری و همدان توقف داشت و در قزوین علم آموخت و بدیع‌الزمان همدانی شاگرد اوست. به جز استادان دیگر از پدر خود نیز دانش بسیار آموخت. حریری صاحب مقامات اسلوب خود را از رسائل انیقه او اقتباس کرده‌است. نوبتی نیز به زیارت خانه شد و در آنجا باز به علم‌آموزی پرداخت. از جمله کتب او که اکنون موجود است، کتاب الصاحبی است بنام صاحب بن عباد. این کتاب محتوی بحث‌هایی ذی‌قیمت در اصل زبان عربی و خصایص و اختلاف لهجه‌های عربی بنا بر اختلاف قبایل عرب است.

فخرالدوله دیلمی وی را به ری خواند و تربیت فرزند خویش مجدالدوله را برعهدهٔ او گذاشت. صاحب بن عباد خود را مرهون دانش ابن فارس می‌داند. تالیفات او از تغلیط و اشتباه خالی است. وی از مخالفان شعوبیه بود. او به سخا مشهور بوده‌است و اشعار رائقه و رسائل بدیعه او مطبوع اهل ادب است. علاوه بر مجمل اللغه که مرتب بر حروف است کتاب‌های الصاحبی فی فقه اللغة و سنن العرب فی کلامها، الثلاثه، اوجزالسیر لخیرالبشر، ذم الخطاء فی الشعر، الاتباع والمزاوجة، النیروز، اللاّ مات، و حلیةالفقهاء نیز از آثار اوست. وی در ۳۹۰ ه‍.ق در زادگاهش ری درگذشت[4] و آرامگاهش مقابل مشهد قاضی علی بن عبدالعزیز جرجانی است. برخی نیز گفته‌اند وی در ۳۹۷ در محمدیه درگذشته‌است. ابن الندیم در الفهرست نام «ابن فارسی» را می‌برد و کتاب الحماسه را از آثار او ذکر می‌کند.

• بدیع الزمان همدانی

• لغتنامهٔ دهخدا، «ابن فارس».
• نسخهٔ خطی کتاب الحماسه منسوب به ابن فارس