ابن القم زبیدی

ابوعبدالله حسین بن علی زَبیدی شهرت‌یافته به ابن القُمِ زَبیدی (۱۱۳۵- ۱۱۸۵م) ادیب و نثرنویس و شاعر عربی یمنی در سدهٔ ششم هجری بود.[1][2] [3] نخست نزد پدرش ادبیات آموخت که خود شاعر بود. نزد فرمانروایان یمن جایگاهی یافت. اما در ۵۶۲ق ناگهان روابطش کاسته و دگرگون شد، به‌طوری که یمن را ترک کرد.[1]فنون شعری‌اش مدح، رثا، هجو، عتاب، غزل، و شعر ادب ذکر شده است.[1]