ابن ناقیا بغدادی
عبدالله بن حسین بن ناقیا با کنیهٔ ابوالقاسم، شهرت‌یافته به ابن ناقیا بغدادی (۱۲ مارس ۱۰۲۰-۱۴ فوریه ۱۰۹۲م) فقیه، فیلسوف، زبان‌شناس، ادیب و شاعر عربی عراقی در سدهٔ پنجم هجری بود. از آثار اوست: «الجُمان فی تَشبیهات القُرآن»، «شرح کتاب الفصیح (از ثعلب)»، «مُلَحُ المُمالحة»، «مُلَح الکُتّاب»، «أغانی المُحدَثین»، «مختصر کتابِ الأغانی».[1][2][3]
| ابن ناقیا بغدادی عبدالله بن حسین بن ناقیا | |
|---|---|
| زادهٔ | ۱۲ مارس ۱۰۲۰/ ۱۵ ذی‌القعده ۴۱۰ بغداد، عراق |
| درگذشت | ۱۴ فوریه ۱۰۹۲/ ۴ محرم ۴۸۵ بغداد، عراق |
| پیشه | فقیه، فیلسوف، زبان‌شناس، ادیب، شاعر |
| شناخته‌شده برای | چیرگی بر علوم گوناگون |
منابع
- ابن خلّکان، احمد (۱۹۷۲). وفیات الأعیان. ۱. بیروت: دار صادر. ص. ۴۷۵.
- زرکلی، خیرالدین (۲۰۰۲). الأعلام (به عربی). ۴. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۲۶۷.
- فروخ، عمر (۱۹۸۴). تاریخ الأدب العربی (PDF). سوم. بیروت: دارالعلم للملایین. صص. ۱۹۹.
.jpg.webp)
.svg.png.webp){kind=small}
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.