فقیه

فقیه از واژه "فقه" مشتق شده‌است. و فقه در لغت، به معنای دانستن و فهمیدن، است. اما فقیه در اصطلاح علوم اسلامی، به معنای مجتهد و متخصص در علم فقه به کار رفته‌است. بنا براین، فقیه به کسی می گویند که قادر به استنباط احکام شرعی فرعی از منابع فقه اسلامی که عبارتند از قرآن، سنت، اجماع و عقل باشد.[1]

در متن‌های فارسی کهن تا قرن‌های هفتم و هشتم هجری، معمولاً واژۀ دانشمند در زبان فارسی به معنای فقیه در زبان عربی استعمال می‌شده‌است. مجتهد کسی است که حداقل دوره‌های سه‌گانه حوزوی را گذرانده و قادر به استنباط احکام فقهی باشد. اما فقیه مجتهدی است که علاوه بر این در علم فقه تسلط دارد و صاحب‌نظر و نوآوراست و مترادف با دانشمند است.

تقسیم بندی فقهای شیعه

فقیهان شیعه را گاهی بر اساس زمان حیات و گاهی بر اساس مکتب‌های اجتهادی آن‌ها تقسیم بندی کرده‌اند.[2]

فقهای متقدم و متاخر

در نوشته‌های فقهی شیعه، غالبا به فقیهان پیش از شیخ طوسی قدماء می‌گویند، از شیخ طوسی تا پیش از علامه حلی را متقدمان می‌نامند و از علامه حلی به بعد را فقهاء متأخر می‌خوانند. از فقهاء معاصر هم با نام «متأخرو المتأخرین» یاد می‌شود.[3]