غز

ترک‌های اوغوز یا غُز (به ترکی باستان: 𐰆𐰍𐰔‎، ترکی میانه: ٱغُز) بخشی از اقوام تُرک هستند که به شاخه اوغوز از خانواده زبانهای ترکی صحبت می‌کنند. سنگ‌نبشته اورخون که تُرکمانان اولیه را توصیف می‌کند، احتمالاً به اغوز اشاره دارد. این لغت در نظم و نثر فارسی هم داخل شده و آن طایفهٔ تُرکمانان‌اند. در قرن هشتم میلادی، آنها یک کنفدراسیون قبیله‌ای تشکیل دادند که به نام دولت «اوغوز یبغو» در آسیای میانه شناخته می‌شد. در قرن دهم، منابع اسلامی آنها را ترکمانان مسلمان خطاب می‌کردند تا از ترکان غیرمسلمان (شمن‌ها و بودایی‌ها) متمایز باشند.[1] اصطلاح «اوغوز» از اواسط قرن دهم به بعد با عنوان «تُرکمان» یا «تُرکمن» جایگزین شد.[2] امپراتوری سلجوقی،[3] امپراتوری عثمانی،[4] سلطنت روم[5] و سلسله‌های آق‌قویونلو،[6] قراقویونلو،[7] افشاریان،[8] خوارزمشاهیان،[9] اتابکان فارس،[10] قاجاریان،[11] دودمان زنگیان[12] و خاندان رسولی یمن[13] از تُرکان اغوز یا ترکمانان بودند. تُرکمان در مجموع یک اصطلاح است که از دوره‌های میانه، به همراه نام باستانی و آشنای تُرک و نام قبیله‌هایی مانند (افشار، بیات، بایندر، قایی، بیگدلی، سالور و …) برای اشاره به تُرکان اغوز که در آناتولی (ترکیه کنونی)، آذربایجان، ایران و ترکمنستان ساکن شده‌اند استفاده شده‌است.[14]

برای تُرکمان، اصطلاحی تاریخی برای تُرکان اغوز، ترکمان (اصطلاح قومی) را ببینید.
ترک‌های اُغوز
اوغوز تورکلری
محدوده دولت اغوز یبغو از سال ۷۵۰ تا ۱۰۵۵ میلادی.
مناطق با جمعیت چشمگیر
پیش از قرن ۱۱ میلادی: آسیای میانه

پس از قرن ۱۱ میلادی: آناتولی • قفقاز جنوبی • خراسان بزرگ • آذربایجان • بین‌النهرین • بالکان • شمال آفریقا

تاریخی: یدی‌سان • شبه‌جزیره کریمه
زبان‌ها
زبان‌های اوغوز
دین
عموماً اسلام
(سنی • شیعه • علوی)

اقلیت: بی‌دین • مسیحی • یهودی

تاریخی: شمن‌باوری • تنگری‌باوری
قومیت‌های وابسته
سایر مردمان ترک

تاریخ

منشأ اوغوز مبهم است. در سنگ‌نبشتهٔ اورخون (سدهٔ هشتم میلادی) در مغولستان در نزدیکی رودهای کرلن و سلنگا می‌توان قومی با این نام را یافت. در زمان پادشاهی گوک‌ترک‌ها نیز (سدهٔ ششم تا هشتم)، نام آن‌ها چندین بار در تکرار شده‌است.[15]

اغوز یبغو
نوشتار اصلی: اغوز یبغو

دولت اغوز یبغو توسط ترکان اوغوز در سال ۷۶۶ میلادی تأسیس شد و از لحاظ جغرافیایی در منطقه‌ای بین سواحل دریای خزر و آرال واقع شده بود. قبایل اوغوز در سرزمین وسیعی شامل قزاقستان امروزی و منطقه دریای آرال، دره سیردریا، دامنه کوهستان قره‌داغ، حاشیه رودخانه چو و کوهستان تین شان حکمرانی می‌کردند و پایتخت آن ینگی‌کند بود.[16][17]

همبستگی اوغوزها با سایر اقوام ترک

دربارهٔ همبستگی‌های زبان‌شناسی و نژادشناسی اوغوزها با سایر اقوام ترک عقاید مختلف است. در دائرةالمعارف اسلام دربارهٔ طوایف نه‌گانهٔ اوغوز، چنین آمده:

غز لغت تازی است که به قبیلهٔ ترکان اوغوز اطلاق می‌شود.

نُه قبیلهٔ اغوز
رؤسای قبایل ترکان اوغوز، مردم قبایل، خوب بشنوید. اگر خداوند نابود نکند یا زمین نبلعد، چه کسی می‌تواند قبایل ترک و قانون‌شان را نابود کند؟ (سنگ‌نبشته اورخون)

در نوشته‌های سدهٔ هشتم اورخون هم از این قوم به نام تغز اوغوز (نُه اوغز) یاد شده‌است، بنابراین به نُه قبیله، اویرات، آرلاد، جلایر، تاتار، قنقرات، قیات، کرائیت تقسیم می‌شدند. نخست این قبایل باج‌گزار و فرمانبردار پادشاهان چین شمالی بودند.

گوک‌ترک‌ها کنفدراسیونی عشایری متشکل از چندین قبیلهٔ ترک در آسیای میانه بود. نخستین از میان قبیله‌ها بودند که به نام ترکان بر دشت مغولستان فرمان رانده و تا شرق اروپا نیز گسترده شدند. آن‌ها از آغاز میان دو برادر بومین خان و ایستمی خان دو بخش شرقی و غربی شدند. ایستمی‌خان برای تحقق خواست خود که از میان برداشتن دولت هپتالیان بود، به متفق نیرومندی نیاز داشت و خسرو انوشیروان هم که در صدد خاتمه بخشیدن به تجاوزات و تهدیدهای هپتالیان و اعادهٔ اعتبار دولت ساسانی بود، به دنبال متحد توانایی می‌گشت و این دو خیلی زود از بالای سر هپتالیان متوجه وجود یکدیگر شدند و علایم و پیام‌های تفاهم را رد و بدل کردند و به سرعت به هم نزدیک گشتند. سفیران ایستمی‌خان برای مذاکره به دربار خسرو انوشیروان رفتند و انوشیروان نیز آن‌ها را به گرمی استقبال کرد و اتفاق لازم برای برانداختن دولت هپتالیان به زودی صورت گرفت. یکی از مظاهر این نزدیکی، ازدواج خسرو انوشیروان با دختر ایستمی‌خان بود. به نوشتهٔ مسعودی نام این دختر که مادر هرمزد چهارم می‌شد، فاقم و به ثبت ابن بلخی قاقم و به نوشتهٔ یک اثر متأخر تاکوم بوده‌است.[18]

در سال ۶۰۰ میلادی، قلمرو پادشاهی گوک‌ترک از سواحل دریای سیاه در اروپا تا شمال چین گسترش داشت

نقل مسلمانان از اغوز
گسترهٔ امپراتوری سلجوقی از هندوکش تا مدیترانه

آنچه نویسندگان مسلمان دوره‌های بعد دربارهٔ اوغوزخان و بیست و چهار قبیلهٔ اوغوز نقل کرده‌اند، از تاریخ غازانی است، به‌خصوص مورد تواریخ آل سلجوق، که مؤلف آن بلندپروازی‌های خیالی چنگیزخان را از تاریخ غازانی گرفته و فقط اوغوزخان را به جای چنگیزخان نهاده، نمونهٔ خوبی از این اقتباس است. یک دانشمند ترک که در اثر این تحریف دچار اشتباه شده نظر داده‌است که «مجموعهٔ قوانین ترکان اوغوز» «مبنای یاسای معروف چنگیزخان» را برای ما به جای گذارده‌است. همچنین میان تُرکمانان دریای خزر، اوزخان (به جای اوغوزخان) تا سدهٔ نوزدهم میلادی به عنوان جد قوم‌شان معروف بود.

تاریخچهٔ غزها در تاریخ ایران
سلطان آلپ ارسلان
آرامگاه نادرشاه افشار. ایل افشار شاخه‌ای از ترکان اغوز هستند

نام ترکمنی (اُغوز) قبایل، در تاریخ اسلامی سده‌های میانی (قرون وسطی) ایران، پدیدار گشت.[19] امپراتوری سلجوقی نخستین دودمان پادشاهی اغوزها در ایران بود[20][21][22][23][24][25][26] و دودمان‌های آق‌قویونلو،[27] قراقویونلو،[28] قاجار[29] و افشاریان (دودمان نادرشاه افشار)[30][31][32][33] نیز از ترکان اغوز بودند.

اغوز در تاریخ به عنوان یکی از قبایل نه‌گانهٔ توغوز اغوز، هست که با همدیگر کنفدراسیون ترک‌های شرقی یا تیو-کیو را تشکیل دادند و در سنگ‌نبشتهٔ اورخون در ابتدای سدهٔ هشتم میلادی، نامشان آمده‌است. در اواخر سدهٔ هشتم میلادی آن‌ها از سمت میان دریاچهٔ آرال (دریاچهٔ خوارزم) و دریای خزر به سوی غرب به سمت ناحیه‌های فرای رودخانهٔ ارتیش (Erteš)، و حاشیه‌های درهٔ سیردریا (اکنون در بخش جنوبی جمهوری قزاقستان است)، حرکت کردند تا وارد تاریخ دنیای اسلامی شوند. در ۲۰۵ هجری / ۸۲۰–۸۲۱ میلادی، توغوز اغوزها، میانهٔ استان سیردریا در اشروسنه را غارت کردند و حکمران خراسان، عبدالله بن طاهر (۲۱۳–۲۳۰ هجری/ ۸۲۸–۸۴۵ میلادی) به سرزمین‌های غز یورش برد.[19]

نمایندهٔ خلیفه، احمد بن فضلان که در تابستان ۳۰۹–۳۱۰ هجری/ ۹۲۲ میلادی از سرزمین خوارزم به رودخانه‌های آرال و امبه در مسیر پادشاهی بلغار در میانهٔ ولگا حرکت می‌کرد، در مورد اغوزهایی در مسیر عبورش در سرزمینشان در دشت Üst Urt میان دریاهای آرال و کاسپین (خزر) دیده بود، شرحی نوشت و آن‌ها را مردمانی با سطح فرهنگ پایین، توصیف کرد. با این حال، بعضی از اغوزها، آغاز به یکجانشینی کرده و یکی از شهرهایشان ینگی‌کِنت به معنی «شهر نو» در پائین رود سیردریا بود که پایتخت زمستانی حاکمان اغوز مشرک بود.[19]

ابن اثیر، به استناد مورخان خراسانی، اظهار می‌کند که اغوزها در دوران خلیفه المهدی (حکومت ۷۷۵–۷۸۵ میلادی) از سرزمین‌های خیلی دور ترکان (سرزمین آلتای) به فرارود آمدند. در ابتدای سدهٔ نهم میلادی، اغوزها حضور محسوسی در آن ناحیه داشتند.

زبان اغوزی، در زمان محمود کاشغری (۴۶۹ هجری/۱۰۷۷ میلادی) نشانگر برخی تفاوت‌ها از دیگر شاخه‌های زبان مشترک ترکی است؛ به ویژه که به دلیل همسایگی نزدیک با خوارزم و دیگر نواحی زیست‌بوم ایرانی در آسیای مرکزی، از زبان‌های ایرانی وام‌واژه گرفته‌است.[34]

نبرد مَلازگرد و ورود به آناتولی و شام

در اوایل سدهٔ دهم میلادی، گروه‌هایی از جنگجویان ترکمن (که به آن‌ها تُرکان غُز یا اُغوز نیز گفته می‌شد) و اصالتاً از آسیای میانه بودند، شروع به حرکت به سمت آذربایجان و حمله به شاهزاده‌نشین‌های ارمنی مانند واسپوراکان، در شرق مرز امپراتوری بیزانس کردند. مورخان ارمنی در این دوره، ترکمن‌ها را جنگجویانی با موهای بلند، مسلح به کمان و نیزه، که سوار بر اسب‌هایی بودند که به سرعت مانند باد پرواز می‌کردند توصیف کرده‌اند.[35] قبایلی که به‌طور قطع تُرک شناخته می‌شدند میان سده‌های ۶ و ۱۰ میلادی در آسیای میانه ساکن بودند. تُرکان سلجوقی که شاخه‌ای از تُرکان اغوز بودند، در سدهٔ یازدهم میلادی یک امپراتوری[36] تشکیل دادند که از آمودریا تا خلیج فارس و از هندوستان تا دریای مدیترانه گسترش داشت.[37] این امپراتوری شامل بیشتر مناطق ایران، بین‌النهرین، سوریه و فلسطین بود. پیشرفت آن‌ها نشانگر آغاز قدرت تُرک‌ها در خاورمیانه بود و به مرور موجب اسکان آن‌ها شد.[38] در زمان پادشاهی آلپ ارسلان و ملکشاه، امپراتوری سلجوقی گسترش یافت تا تمام ایران، بین‌النهرین و سوریه از جمله فلسطین را شامل شود. در سال ۱۰۷۱ میلادی، آلپ ارسلان ارتش قدرتمند امپراتوری بیزانس را در نبرد ملازگرد شکست داد و رومانوس چهارم (امپراتور بیزانس) را به اسارت گرفت. این پیروزی راه را برای اسکان اقوام ترکمن در آناتولی باز کرد[39] و در ادامه توسط قبایل تُرک آناتولی، امپراتوری عثمانی ایجاد شد که در سده‌های پانزدهم و شانزدهم یکی از قدرتمندترین کشورها در جهان بود.[40] دورهٔ امپراتوری عثمانی بیش از ششصد سال به درازا انجامید. این امپراتوری در اوج خود بر بخش بزرگی در جنوب‌شرقی اروپا تا دروازه‌های وین (اتریش) از جمله مجارستان، منطقهٔ بالکان، یونان، اوکراین و بخش‌هایی از خاورمیانه شامل عراق، سوریه، اسرائیل و مصر، شمال آفریقا تا الجزایر و بخش‌های بزرگی از شبه‌جزیرهٔ عربستان حکومت می‌کرد.[41]

ایل قایی و تشکیل امپراتوری عثمانی
قلمرو امپراتوری عثمانی در زمان سلیمان یکم، شامل کشورهایی از سه قاره (اروپا، آسیا، آفریقا)

قبیله «کای» یا «قایی» یکی از قبایل بیست و چهارگانهٔ اغوز بود. قایی فرزند ارشد «گون خان»، و وی فرزند ارشد اغوزخان بوده و به اعتقاد برخی، عثمان اول، بنیانگذار امپراتوری عثمانی، از قبیلهٔ قایی بوده‌است.[42][43][44][45][46] امپراتوری عثمانی، یک امپراتوری مسلمان بود که چندین سده بخش‌های بزرگی از جنوب‌شرق اروپا، غرب آسیا و شمال آفریقا را تحت کنترل خود داشت. این امپراتوری در اواخر سدهٔ سیزدهم میلادی توسط رهبر قبایل اغوز یعنی عثمان یکم در سوگوت بنیان‌گذاشته شد[47][48] و در سال ۱۳۵۴، با فتح بالکان، به اروپا راه یافت که بدین ترتیب دولت کوچک عثمانی به یک قدرت میان‌قاره‌ای تبدیل شد. تا سال ۱۴۵۳، عثمانیان همهٔ قلمروی امپراتوری روم شرقی را ضمیمهٔ خاک خود کردند و با سقوط قسطنطنیه (استانبول کنونی) توسط محمد فاتح، پایتخت خود را به این شهر انتقال دادند.[49] در سده‌های شانزدهم و هفدهم میلادی، امپراتوری عثمانی در اوج گسترهٔ خود در زمان سلطان سلیمان قانونی،[50] یک دولت چند فرهنگی و چند زبانی بود که همهٔ جنوب‌شرق اروپا، بخش‌هایی از اروپای مرکزی و آسیای غربی، بخش‌هایی از شرق اروپا و قفقاز و قسمت‌های وسیعی در شمال و شاخ آفریقا را زیر فرمان خود درآورده بود.[51]

ایل قنیق و تشکیل امپراتوری سلجوقی
قلمرو امپراتوری سلجوقی در دورهٔ ملکشاه یکم

ایل قِنِق یا قنیق، یکی از ۲۴ ایل بزرگ اغوز بود و شاهزادگان و سرکردگان از میان این ایل انتخاب می‌شدند. رهبری ایشان بر عهدهٔ خاندان دقاق (سلجوق) بود که توانست طی سدهٔ ۵ هجری با حرکت به سمت غرب، امپراتوری سلجوقی را پایه‌ریزی کند.[52][53][54][55]

زبانشناسی

از نظر زبان‌شناسی اُغوز یا شاخهٔ جنوبی زبان‌های ترکی‌تبار، شامل زبان‌های ترکمنی، ترکی استانبولی، ترکی آذربایجانی، ترکی افشاری، کریمهٔ تاتاری، قشقایی، سنقری، شاهسونی و ترکی خراسانی می‌باشد.

تمغاهای قبایل اوغوز

هر یک از قبیله‌های ترک اغوز تمغای ویژه خود را داشتند به صورت زیر:[56]

نگارخانه

جستارهای وابسته

منابع
  1. Elizabeth A. Zachariadou, "Turkomans", in Alexander P. Kazhdan, ed. , The Oxford Dictionary of Byzantium (Oxford University Press, 1991).
  2. Lewis, G. The Book of Dede Korkut. Penguin Books, 1974, p. 10.
  3. "Encyclopedia Britannica".
  4. "Encyclopedia Britannica".
  5. «Encyclopaedia Iranica».
  6. «Encyclopaedia Iranica».
  7. «Encyclopedia Britannica».
  8. «Encyclopaedia Iranica».
  9. Fazlallakh, Rashid ad-Din (1987). Oghuznameh (in Russian). Baku."Similarly, the most distant ancestor of Sultan Muhammad Khwarazmshah was Nushtekin Gharcha, who was a descendant of the Begdili tribe of the Oghuz family.".
  10. «Encyclopaedia Iranica».
  11. «Encyclopedia Britannica».
  12. «Encyclopedia Britannica».
  13. «Encyclopaedia Iranica». ص. Although a suitable Arab genealogy was created for them, the Sunni Rasulid house (۱۲۲۸-۱۴۵۴) appears to have stemmed from an Oḡuz (see ḠOZZ) Turkic clan, the Menjik (Menčik), a personal name also found among the Mamluks (Rásonyi and Baski, II, pp٫ ۵۳۸-۳۹).
  14. Abu al-Ghazi Bahadur, "Genealogy of the Turkmens" Commentary 132: Then the name "Turkmen" was assigned to one of the most powerful tribal associations - to the Oghuz people.
  15. Milan Adamović: Die alten Oghusen. In: Materialia Turcica.7/8 1981/82, S. 26–50, S. 31.
  16. Encyclopedia of Asian History, Volume 1Ainslie Thomas Embree p507: by the tenth century a major Ghuzz state , Oghuz Yabgu , had arisen on the north coast of the Aral Sea ; its center was the city of Yanikent.
  17. Cultural atlas of the Turkish world p39 :he Oghuz people, who founded Oghuz Yabgu state with its capital in Yeni Kend in the first half of 10th century on their new lands.
  18. رئیس‌نیا، رحیم، «آذربایجان در سیر تاریخ ایران از آغاز تا اسلام»، ص ۵۳۷.
  19. C. Edmund Bosworth, "gozz", in Encyclopædia Iranica, Vol. XI, Fasc. 2, pp. 184-187, http://www.iranicaonline.org/articles/gozz
  20. "Seljuq | History & Facts". Encyclopedia Britannica. Retrieved 2020-05-25.
  21. "Oğuz | people". Encyclopedia Britannica. Retrieved 2020-05-25.
  22. Concise Britannica Online Seljuq Dynasty بایگانی‌شده در ۲۰۰۷-۰۱-۱۴ توسط Wayback Machine article
  23. Merriam-Webster Online – Definition of Seljuk
  24. The History of the Seljuq Turks: From the Jami Al-Tawarikh (0700713425&id=jmMpaJZemk0C&pg=PA3 LINK)
  25. Shaw, Stanford. History of the Ottoman Empire and Modern Turkey (0521291631&id=UVmsI0P9RDUC&pg=PA7 LINK)
  26. Golden, Peter B. (1992). An Introduction to the History of the Turkic People. Otto Harrassowitz, Wiesbaden. p. 209
  27. «AQ QOYUNLŪ – Encyclopaedia Iranica». www.iranicaonline.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۵-۲۵.
  28. "Kara Koyunlu | Turkmen tribal federation". Encyclopedia Britannica. Retrieved 2020-05-25.
  29. "Qājār dynasty | Iranian dynasty". Encyclopedia Britannica. Retrieved 2020-05-25.
  30. «AFSHARIDS – Encyclopaedia Iranica». www.iranicaonline.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۵-۲۶.
  31. «Afsharid Dynasty - Oxford Islamic Studies Online». www.oxfordislamicstudies.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۵-۰۲.
  32. «AFŠĀR – Encyclopaedia Iranica». www.iranicaonline.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۵-۲۶.
  33. "Nādir Shāh | Iranian ruler". Encyclopedia Britannica. Retrieved 2020-05-26.
  34. Peter B. Golden, "gozz", in Encyclopædia Iranica, Vol. XI, Fasc. 2, pp. 184-187, http://www.iranicaonline.org/articles/gozz
  35. «دانشنامه بریتانیکا». ص. As early as the ۱۰th century, irregular groups of Turkmen warriors (also called Oğuz, Ghuzz, or Oghuz), originally from Central Asia, began to move into Azerbaijan and to encroach upon the Armenian principalities of Vaspurakan, Taik, and Ani along the easternmost border of the Byzantine Empire٫ Armenian historians of this period speak of their adversaries as “long-haired Turkmens armed with bow and lance on horses which flew like the wind٫.
  36. «دانشنامه بریتانیکا». ص. founded an "empire" that included Mesopotamia, Syria, Palestine, and most of Iran٫ Their advance marked the beginning of Turkish power in the Middle East٫.
  37. "Oğuz | people". Encyclopedia Britannica. Retrieved 2020-06-06.
  38. "Seljuq | History & Facts". Encyclopedia Britannica. Retrieved 2020-06-06.
  39. «Encyclopaedia Britannica». ص. Under the sultans Alp-Arslan and Malik-Shāh, the Seljuq empire was extended to include all of Iran and Mesopotamia and Syria, including Palestine٫ In ۱۰۷۱ Alp-Arslan defeated an immense Byzantine army at Manzikert and captured the Byzantine emperor Romanus IV Diogenes٫ The way was open for Turkmen tribesmen to settle in Asia Minor٫.
  40. «دانشنامه بریتانیکا». ص. Ottoman Empire, empire created by Turkish tribes in Anatolia (Asia Minor) that grew to be one of the most powerful states in the world during the ۱۵th and ۱۶th centuries.
  41. "Ottoman Empire | Facts, History, & Map". Encyclopedia Britannica. Retrieved 2020-06-06.
  42. Finkel, Caroline (2006-02-13). Osman's Dream: The Story of the Ottoman Empire, 1300–1923. Basic Books. pp. 2, 7. ISBN 978-0-465-02396-7.
  43. "Some Ottoman genealogies claim, perhaps fancifully, descent from Kayı.", Carter Vaughn Findley, The Turks in World History, pp. 50, 2005, Oxford University Press; Shaw, Stanford Jay. History of the Ottoman Empire and Modern Turkey. Cambridge University Press, 1976, p. 306
  44. "Ottoman Empire". Britannica Online Encyclopedia. Retrieved 11 February 2013.
  45. Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. شابک ‎۹۷۵−۱۶−۰۴۰۵−۲ , Cilt I, sayfa 55.
  46. Golden, Peter B. (1992). An Introduction to the History of the Turkic People. Otto Harrassowitz, Wiesbaden. p. 358, 359
  47. "Ottoman Empire | Facts, History, & Map". Encyclopedia Britannica. Retrieved 2020-05-26.
  48. Finkel, Caroline (2006-02-13). Osman's Dream: The Story of the Ottoman Empire, 1300–1923. Basic Books. pp. 2, 7. ISBN 978-0-465-02396-7.
  49. Quataert, Donald (2005). The Ottoman Empire, 1700–1922 (2 ed.). Cambridge University Press. p. 4. ISBN 978-0-521-83910-5.
  50.  Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Turkey". دانشنامه بریتانیکا. 27 (11th ed.). انتشارات دانشگاه کمبریج. p. 448.
  51. "Ottoman Empire". Oxford Islamic Studies Online. 6 May 2008. Retrieved 26 August 2010.
  52. The Great Seljuk Empire
  53. بازورث و دیگران، سلجوقیان، ۷۶.
  54. "OĞUZLARIN BOY TEŞKİLATI | Turkmen page by Faruk Sümer". turkmensitesi.com. Archived from the original on 2016-03-14. Retrieved 2016-03-21.
  55. Абу-л-Гази, Бахадур-хан (1958). "Родословная туркмен". Восточная литература (Oriental literature).
  56. بیگدلی، محمدرضا، ایل‌سون‌ها (شاهسون‌های) ایران، تهران: انتشارات پاسارگاد، ۱۳۷۴، ص۱۶۶.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.