طغرل سوم

اتابک ایلدگز، در حدود یک ماه، فارس و اصفهان را از سرکشان و عصیان‌گران پاک ساخت و حاکم انجاز را که مایل به تصاحب آذربایجان بود، برکنار کرد. حکومت بغداد نیز، با اتابکی ایلدگز و کاردانی وی، نتوانست به شیوهٔ دیرین خلفا در راستای اُفول طغرل اقدام کند؛ چنان‌که مبنای دولت طغرل ثابت‌قدم‌تر بود.[1]

عصر ثبات زمام طغرل، با مرگ اتابک او - محمد جهان‌پهلوان - به پایان رسید. سرداران و امیران دیار نیز مانند قزل‌ارسلان، از تقلید و تمکین از دولت، سرکشی کردند و باعث شدند، طغرل تا فرجام زندگی قزل‌ارسلان، در آرامش و آسودگی به سر نبرد.

سرانجام نزاع و اختلاف این دو چنان به اوج رسید؛ که قزل‌ارسلان قیام کرد و طغرل را به محبس فرستاد؛ تا به مقام حاکم یا امیرامارت دست یابد. ولی ناهنگام، در شعبان ۵۸۷ به قتل رسید. ظاهراً، فرمان مرگ قزل‌ارسلان از آمران فدائیان اسماعیلیه صادرشده‌است.[1]

از حوادث مهم این دوران، خصومت والی همدان با خلیفه «الناصر لدین الله» بود. به آن دلیل، خبر اوضاع ناآرام و ستیزهای طغرل و قزل‌ارسلان به اطلاع خلیفه رسید و به امر خلیفه در بهار ۵۸۴ ه‍. ق، به نزد قزل‌ارسلان، جامه‌ای و خلعت آمران و شهربانان فرستاد و مقرر شد، سپاهیان خلیفه به معبر همدان رهسپار شوند و در کرمانشاه و دینور ارتش و اردوی وسیعی فراهم کنند؛ تا اتابک قزل‌ارسلان به جلال‌الدین عبدالله بن یونس وزیر خلیفه بپیوندد و از آن مسیر به سوی همدان حرکت کنند و سلطان سلجوقی را از میان بردارند.

خلیفه در روز ۸ ربیع‌الاول ۵۸۴ به نزدیکی همدان رسید. در نبردی که میان لشکریان رخ داد؛ طغرل لیاقت، شایستگی و دلاوری‌های محسوسی نشان داد. سپاه بغداد متواری و تسلیم شدند و وزیر اعظم جلال‌الدین به دست آنان اسیر شد. دستاوردهای این نبرد نظیرغنائم رزمی عظیم، شامل زر و سیم و اسلحه بود که نصیب لشکریان طغرل شد.[1]

در سال ۵۸۹ ه‍. ق، طغرل آگاه شد؛ سلطان تکش خوارزمشاه در ری، دژ طَبَرَک را محاصره کرده و ارتش مغلوب شده‌است؛ و نیز قائمان خوارزم را اسیر؛ و به زندان فرزین فرستاده‌اند. سپس خواجه معین را در ری رها کرد و خود به همدان بازگشت.

خوارزمیان به گرگان، دامغان، بسطام تاختند و طغرل ناچار شد، بار دیگر از ری به همدان بگریزد و تا آنکه در درّه‌خوار، بر خوارزمشاهیان را چیره شد و شماری از لشکر آنان را به بند کشید و به همدان بازگشت.