تمغا
تَمغا یا تمگا مهر و نشانی بوده که با مرکب سرخ یا شنگرف بر اسناد، نامهها و فرمانها میزدند. در متون اسلامی این واژه به صورت اَلْتَمغا، تمغاء آل، آل تمغا، آل طَمغی و یک مورد تَمْقا (تذکرةالملوک) ثبت شدهاست.
واژه تَمغا از اویغوری به زبان مغولی راه یافته ولی معمولاً از آن به عنوان واژهای مغولی _ ترکی یاد میشود.[1] آل تمغا از دو جزء آل به معنای سرخ تمغا به معنی مهر و نشان و روی هم به نوعی مهر اطلاق میشدهاست که با مرکب سرخ یا شنگرف بر اسناد، نامهها و فرمانها زده میشدهاست. آل تمغا اصطلاحی دیوانی بوده که با تصرف ایران و ممالک همجوار به دست مغولها، به زبان فارسی راه یافت. این واژه در دوران ایلخانان، چوپانیان، جلایریان و تیموریان رایج بودهاست. اما رفته رفته از رونق افتاد و در روزگار صفویان، دیگر به عنوان یک اصطلاح دیوانی استفاده نمیشدهاست و ظاهراً اصطلاح «نشان» جای آن را میگیرد.[1]
آنها در طول دوران باستان کلاسیک و قرون وسطی در بین عشایر اوراسیا (ایرانیان (آلانها ، سرماتیان ، سکاها) ، مغولها و ترکها) رایج بودند.
تمغاهای قبایل اوغوز
هر یک از قبیلههای تُرک اغوز تمغای ویژه خود را داشتند به صورت زیر[2]:
- آقاولی
- آلایونتلو
- بوگدوز
- چاوولدور
- چپنی
- دودورغا
- قینیق
- پچنک
- یازیر
- یورگیر
منابع
- «مجدالدین کیوانی «آل تمغا» دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، جلد ۱۶». بایگانیشده از اصلی در ۱ نوامبر ۲۰۱۰. دریافتشده در ۹ دسامبر ۲۰۰۹.
- بیگدلی، محمدرضا، ایلسونها (شاهسونهای) ایران، تهران: انتشارات پاسارگاد، ۱۳۷۴، ص۱۶۶.