عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

عکس روی تو
عکس روی تو
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۱۱
بحر	رَمَل مُثَمَّن مَخبون محذوف; فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
متن
عکس روی تو چو در آینهٔ جام افتاد; عارف از خندهٔ می در طمع خام افتاد; حسن روی تو بیک جلوه که در آینه کرد; این همه نقش در آیینهٔ اوهام افتاد; این همه عکس می و نقش نگارین که نمود; یک فروغ رُخ ساقیست که در جام افتاد; غیرت عشق زبان همه خاصان ببرید; کز کجا سرّ غمش در دهن عام افتاد ; من ز مسجد بخرابات نه خود افتادم; اینم از عهد ازل حاصل فرجام افتاد ; چکند کز پی دوران نرود چون پرگار; هرکه در دایرهٔ گردش ایّام افتاد ; در خم زلف تو آویخت دل از چاه زنخ; آه کز چاه برون آمد و در دام افتاد ; آن شد ای خواجه که در صومعه بازم بینی; کار ما با رخ ساقیّ و لب جام افتاد ; زیر شمشیر غمش رقص‌کنان باید رفت; کانکه شد کشتهٔ او نیک سرانجام افتاد ; هر دمش با من دلسوخته لطفی دگرست; این گدا بین که چه شایستهٔ انعام افتاد ; صوفیان جمله حریفند و نظرباز ولی ; زین میان حافظ دلسوخته بدنام افتاد	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸; ; ; ; ۱۰
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «عکس روی تو چو در آینهٔ جام افتاد»، غزل شمارهٔ ۱۱۱ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

محمودی خوانساری در برنامهٔ شمارهٔ ۵۶ از برنامهٔ برگ سبز این غزل را در دستگاهِ سه‌گاه اجرا کرده‌است.[2]

در دیگر آثار هنری

بیت‌هایی از این غزل برروی جام برنجی ای که در موزهٔ هنرهای تزئینی سابق تهران نگهداری می‌شود، نقش بسته‌است. [3]

پانویس

حافظ، دیوان حافظ، ۷۵ - ۷۶.
دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۵.
سمسار، «حافظ و هنر»، دائرةالمعارف اسلامی، ۱۹:‎ ۷۳۵.

منابع

آذرنوش، آذرتاش؛ اینجنیتو، دومینیکو؛ باقری، بهادر؛ بلوکباشی، علی؛ بیات، علی؛ پاکتچی، احمد؛ خرمشاهی، بهاءالدین؛ دادبه، اصغر؛ ساجدی، طهمورث؛ سجادی، صادق؛ سمسار، محمدحسن؛ شمس، اسماعیل؛ عبدالله، صفر؛ کردمافی، سعید؛ کیوانی، مجدالدین؛ مسعودی آرانی، عبدالله؛ میثمی، حسین؛ میرانصاری، علی؛ نکوروح، حسن؛ هاشم‌پور سبحانی، توفیق؛ بخش هنر و معماری (۱۳۹۰). «حافظ». در سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ۱۹. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۳۲۶۰۴۷.

دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[1] حافظ، دیوان حافظ، ۷۵ - ۷۶.

[2] دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۵.

[3] سمسار، «حافظ و هنر»، دائرةالمعارف اسلامی، ۱۹:‎ ۷۳۵.