زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

زاهد خلوت‌نشین
زاهد خلوت‌نشین
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۸
بحر	منسرح مثمن مطوی مکشوف; مفتعلن فاعلان مفتعلن فاعلن
متن
زاهد خلوت نشین دوش بمیخانه شد; از سر پیمان برفت با سر پیمانه شد; صوفی مجلس که دی جام و قدح می‌شکست; باز بیک جرعه می عاقل و فرزانه شد ; شاهد عهد شباب آمده بودش بخواب; باز به پیرانه سر عاشق و دیوانه شد ; مغبچهٔ میگذشت راهزن دین و دل; در پی آن آشنا از همه بیگانه شد ; آتش رخسار گل خرمن بلبل بسوخت; چهرهٔ خندان شمع آفت پروانه شد ; گریهٔ شام و سحر شکر که ضایع نگشت; قطرهٔ باران ما گوهر یکدانه شد ; نرگس ساقی بخواند آیت افسونگری; حلقهٔ اوراد ما مجلس افسانه شد ; منزل حافظ کنون بارگه پادشاست ; دل بر دلدار رفت جان بر جانانه شد	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد»، غزل شمارهٔ ۱۷۰ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

عبدالوهاب شهیدی در برنامهٔ شمارهٔ ۳۶۹ از مجموعهٔ یک شاخهٔ گل این غزل را در آوازِ ابوعطا اجرا کرده است.[2]

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.