آن کس که به دست جام دارد
غزلی با مطلع «آن کس که به دست جام دارد»، غزل شمارهٔ ۱۱۸ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.
آن کس که به دست | |||
---|---|---|---|
زبان | فارسی | ||
شاعر | حافظ[1] | ||
شمار ابیات | ۹ | ||
بحر | هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف مفعول مفاعلن فعولن | ||
متن | |||
نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی | |||
⇒ ⇐
|
در دیگر آثار هنری
بیتهایی از این غزل برروی سه جام مختلف نقش بستهاست. اثر اول، جامی مسی مربوط به سدهٔ ۹–۱۰ ه.ق/۱۵–۱۶ م است که در خراسان حکاکی شده و هماکنون در موزهٔ ویکتوریا و آلبرت نگهداری میشود. اثر دوم، جامی برنجی مربوط به سدهٔ ۱۱ ه.ق/۱۷ م است که در غرب ایران حکاکی شده و در حال حاضر نیز در موزهٔ ویکتوریا و آلبرت نگهداری میشود. اثر سوم نیز جامی مسی میباشد که هماکنون در مجموعهٔ خصوصیای در تهران نگهداری میشود.[2]
پانویس
- حافظ، دیوان حافظ، ۸۰.
- سمسار، «حافظ و هنر»، دائرةالمعارف اسلامی، ۱۹: ۷۳۵.
منابع
- آذرنوش، آذرتاش؛ اینجنیتو، دومینیکو؛ باقری، بهادر؛ بلوکباشی، علی؛ بیات، علی؛ پاکتچی، احمد؛ خرمشاهی، بهاءالدین؛ دادبه، اصغر؛ ساجدی، طهمورث؛ سجادی، صادق؛ سمسار، محمدحسن؛ شمس، اسماعیل؛ عبدالله، صفر؛ کردمافی، سعید؛ کیوانی، مجدالدین؛ مسعودی آرانی، عبدالله؛ میثمی، حسین؛ میرانصاری، علی؛ نکوروح، حسن؛ هاشمپور سبحانی، توفیق؛ بخش هنر و معماری (۱۳۹۰). «حافظ». در سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ۱۹. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۳۲۶۰۴۷.
- حافظ شیرازی، شمسالدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.