طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف

طالع اگر مدد دهد
طالع اگر مدد دهد
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۹
بحر	رجز مثمن مطوی مخبون; مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن
متن
طالع اگر مدد دهد دامنش آورم بکف; گر بکشم زهی طرب ور بکشد زهی شرف; طرف کرم ز کس نبست این دل پرامید من; گر چه سخن همی‌برد قصّهٔ من بهر طرف; از خم ابروی توام هیچ گشایشی نشد; وه که درین خیال کج عمر عزیز شد تلف; ابروی دوست کی شود دستکش خیال من; کس نزدست ازین کمان تیر مراد بر هدف; چند بناز پرورم مهر بتان سنگدل; یاد پدر نمی‌کنند این پسران ناخلف; من بخیال زاهدی گوشه نشین و طرفه آنک; مغبچهٔ ز هر طرف میزندم بچنگ و دف; بیخبرند زاهدان نقش بخوان و لا تقل; مست ریاست محتسب باده بده و لا تخف; صوفی شهر بین که چون لقمهٔ شبهه میخورد; پاردمش دراز باد آن حیوان خوش علف; حافظ اگر قدم زنی در ره خاندان بصدق; بدرقهٔ رهت شود همّت شحنه نجف	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف»، غزل شمارهٔ ۲۹۶ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

عبدالوهاب شهیدی در برنامهٔ شمارهٔ ۱۰۵ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در گوشهِ شوشتری اجرا کرده‌است.[2]

دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.