روشنی طلعت تو ماه ندارد

غزلی با مطلع «روشنی طلعت تو ماه ندارد»، غزل شمارهٔ ۱۲۷ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

روشنی طلعت تو
زبانفارسی
شاعرحافظ[1]
شمار ابیات۱۰
بحرمفتعلن فاعلات مفتعلن فع
منسرح مثمن مطوی منحور
متن

روشنی طلعت تو ماه ندارد
پیش تو گل رونق گیاه ندارد
گوشهٔ ابروی تست منزل جانم
خوشتر ازین گوشه پادشاه ندارد
تا چه کند با رخ تو دود دل من
آینه دانی که تاب آه ندارد
شوخی نرگس نگر که پیش تو بشکفت
چشم دریده ادب نگاه ندارد
دیدم و آن چشم دل سیه که تو داری
جانب هیچ آشنا نگاه ندارد
رطل گرانم ده ای مرید خرابات
شادی شیخی که خانقاه ندارد
خون خور و خامش نشین که آن دل نازک
طاقت فریاد دادخواه ندارد
گو برو و آستین بخون جگر شوی
هر که در این آستانه راه ندارد
نی من تنها کشم تطاول زلفت
کیست که او داغ آن سیاه ندارد
حافظ اگر سجدهٔ تو کرد مکن عیب
کافر عشق ای صنم گناه ندارد




۲



۴



۶



۸



۱۰


نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒
⇐

در دیگر آثار هنری

بر روی پیرایه‌دان (دُرج) روغنی مُدّورشکل متعلق به ۱۲۷۰ ه‍.ق/۱۸۵۴ م که در مجموعهٔ خلیلی نگهداری می‌شود،بیت‌هایی از این غزل به همراه بیت‌هایی از غزل بلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوی» نقش بسته است. همچنین این غزل‌ها به همراه غزل «خوشتر ز عیش و صحبت باغ و بهار چیست» بر کتیبهٔ سنگی عمارت باغ ارم شیراز نمایان است. [2]

پانویس
  1. حافظ، دیوان حافظ، ۸۶ - ۸۷.
  2. سمسار، «حافظ و هنر»، دائرةالمعارف اسلامی، ۱۹:‎ ۷۱۹.

منابع
  • آذرنوش، آذرتاش؛ اینجنیتو، دومینیکو؛ باقری، بهادر؛ بلوکباشی، علی؛ بیات، علی؛ پاکتچی، احمد؛ خرمشاهی، بهاءالدین؛ دادبه، اصغر؛ ساجدی، طهمورث؛ سجادی، صادق؛ سمسار، محمدحسن؛ شمس، اسماعیل؛ عبدالله، صفر؛ کردمافی، سعید؛ کیوانی، مجدالدین؛ مسعودی آرانی، عبدالله؛ میثمی، حسین؛ میرانصاری، علی؛ نکوروح، حسن؛ هاشم‌پور سبحانی، توفیق؛ بخش هنر و معماری (۱۳۹۰). «حافظ». در سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ۱۹. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۳۲۶۰۴۷.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.