گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر

گر بود عمر به میخانه
گر بود عمر به میخانه
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۹
بحر	رَمَل مُثَمَّن مَخبون محذوف; فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
متن
گر بود عمر بمیخانه رسم بار دگر; بجز از خدمت رندان نکنم کار دگر; خرّم آن روز که با دیدهٔ گریان بروم; تا زنم آب در میکده یکبار دگر; معرفت نیست در این قوم خدا را سببی; تا برم گوهر خود را بخریدار دگر; یار اگر رفت و حق صحبت دیرین نشناخت; حاش لله که روم من ز پی یار دگر; گر مساعد شودم دایرهٔ چرخ کبود; هم بدست آورمش باز بپرگار دگر; عافیت می‌طلبد خاطرم ار بگذارند; غمزهٔ شوخش و آن طرّهٔ طرّار دگر; راز سربستهٔ ما بین که بدستان گفتند; هر زمان با دف و نی بر سر بازار دگر; هر دم از درد بنالم که فلک هر ساعت; کُندم قصد دل ریش بآزار دگر; باز گویم نه درین واقعه حافظ تنهاست; غرقه گشتند درین بادیه بسیار دگر	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر»، غزل شمارهٔ ۲۵۲ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

بنان در برنامهٔ شمارهٔ ۱۴۵ از مجموعهٔ برگ سبز این غزل را در دستگاهِ همایون اجرا کرده‌است.[2]

دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.