هرآنکه جانب اهل خدا نگه دارد

غزلی با مطلع «هرآنکه جانب اهل خدا نگه دارد»، غزل شمارهٔ ۱۲۲ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

هرآنکه جانب
زبانفارسی
شاعرحافظ[1]
شمار ابیات۸
بحرمجتث مُثَمَّن مَخبون محذوف
مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
متن

هر آنکه جانب اهل خدا نگه دارد
خداش در همه حال از بلا نگه دارد
حدیث دوست نگویم مگر بحضرت دوست
که آشنا سخن آشنا نگه دارد
دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای
فرشته‌ات بدو دست دعا نگه دارد
گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان
نگاه دار سر رشته تا نگه دارد
صبا بر آن سر زلف ار دل مرا بینی
ز روی لطف بگویش که جا نگه دارد
چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت
ز دست بنده چه خیزد خدا نگه دارد
سر و زر و دل و جانم فدای آن یاری
که حقّ صحبت مهر و وفا نگه دارد
غبار راه گذارت کجاست تا حافظ
بیادگار نسیم صبا نگه دارد




۲



۴



۶



۸


نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی

در اجراها

محمودی خوانساری در برنامهٔ شمارهٔ ۴۶۸ از مجموعهٔ گل‌های رنگارنگ این غزل را در دستگاهِ ماهور اجرا کرده‌است.[2] خوانساری همین‌طور این غزل را در برنامهٔ شمارهٔ ۹۸ از مجموعهٔ برگ سبز در آوازِ شوشتری و منصوری اجرا کرده‌است.[3]

پانویس

منابع

  • دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.