خوش است خلوت اگر یار یار من باشد
غزلی با مطلع «خوشست خلوت اگر یار یار من باشد'»، غزل شمارهٔ ۱۶۰ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.
| خوشست خلوت | |||
|---|---|---|---|
| زبان | فارسی | ||
| شاعر | حافظ[1] | ||
| شمار ابیات | ۷ | ||
| بحر | مُجتَثّ مثمن مخبون محذوف مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن | ||
| متن | |||
نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی | |||
⇒ ⇐
| |||
در اجراها
مرضیه در برنامهٔ شمارهٔ ۱۷۰ از مجموعهٔ گل‌های رنگارنگ این غزل را در دستگاهِ شور اجرا کرده‌است.[2]
در دیگر آثار هنری
برروی یک شمعدان برنجیِ دورهٔ صفویه و متعلق به آستانهٔ شیخ صفی، سه بیت از این غزل حک شده‌است. این شمعدان در حال حاضر در موزهٔ ملی ایران (شمارهٔ ۳۶۰۳) نگهداری می‌شود.[3]
پانویس
- حافظ، دیوان حافظ، ۱۰۹.
- دادجو، «خوشخوانیهای شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲: ۱۰۰۴.
- سمسار، «حافظ و هنر»، دائرةالمعارف اسلامی، ۱۹: ۷۳۵ - ۷۳۶.
منابع
- آذرنوش، آذرتاش؛ اینجنیتو، دومینیکو؛ باقری، بهادر؛ بلوکباشی، علی؛ بیات، علی؛ پاکتچی، احمد؛ خرمشاهی، بهاءالدین؛ دادبه، اصغر؛ ساجدی، طهمورث؛ سجادی، صادق؛ سمسار، محمدحسن؛ شمس، اسماعیل؛ عبدالله، صفر؛ کردمافی، سعید؛ کیوانی، مجدالدین؛ مسعودی آرانی، عبدالله؛ میثمی، حسین؛ میرانصاری، علی؛ نکوروح، حسن؛ هاشم‌پور سبحانی، توفیق؛ بخش هنر و معماری (۱۳۹۰). «حافظ». در سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ۱۹. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۳۲۶۰۴۷.
- دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانیهای دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.
- حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
| غزلها |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| قصیدهها |
| ||||
| مثنویها |
| ||||
| قطعهها |
| ||||
| رباعیها |
| ||||
| نسخههای سرشناس |
| ||||
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.