در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی

در همه دیر مغان
در همه دیر مغان
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۱۰
بحر	رَمَل مُثَمَّن مَخبون محذوف; فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
متن
در همه دیر مغان نیست چو من شیدائی; خرقه جائی گرو باده و دفتر جائی; دل که آیینهٔ شاهیست غباری دارد; از خدا می‌طلبم صحبت روشن‌رائی; کرده‌ام توبه بدست صنم باده‌فروش; که دگر می نخورم بی رخ بزم‌آرائی; نرگس ار لاف زد از شیوهٔ چشم تو مرنج; نروند اهل نظر از پی نابینائی; شرح این قصّه مگر شمع برآرد بزبان; ورنه پروانه ندارد بسخن پروائی; جویها بسته‌ام از دیده بدامان که مگر; در کنارم بنشانند سهی‌بالائی; کشتی باده بیاور که مرا بی رخ دوست; گشته هر گوشهٔ چشم از غم دل دریائی; سخن غیر مگو با من معشوقه‌پرست; کز وی و جام میم نیست بکس پروائی; این حدیثم چه خوش آمد که سحرگه میگفت; بر در میکدهٔ با دف و نی ترسائی; گر مسلمانی ازینست که حافظ دارد; آه اگر از پی امروز بود فردائی	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸; ; ; ; ۱۰
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «در همه دیر مغان نیست چو من شیدائی»، غزل شمارهٔ ۴۹۰ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

محمود محمودی خوانساری در برنامهٔ شمارهٔ ۱۳۲ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در آوازِ ابوعطا[2] و حسین قوامی در برنامهٔ شمارهٔ ۲۰۷ از مجموعهٔ برگ سبز این غزل را در دستگاهِ سه‌گاه اجرا کرده‌اند.[3]

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.