تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
غزلی با مطلع «تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود»، غزل شمارهٔ ۲۰۵ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.
تا ز میخانه و می | |||
---|---|---|---|
زبان | فارسی | ||
شاعر | حافظ[1] | ||
شمار ابیات | ۷ | ||
بحر | رَمَل مُثَمَّن مَخبون محذوف فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن | ||
متن | |||
نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی | |||
⇒ ⇐
|
در اجراها
محمود محمودی خوانساری در برنامهٔ شمارهٔ ۱۷۱ از مجموعهٔ برگ سبز این غزل را در دستگاهِ سهگاه[2] و اکبر گلپایگانی در برنامهٔ شمارهٔ ۲۰۲ از همان مجموعه در گوشهٔ شوشتری اجرا کردهاند.[3]
پانویس
- حافظ، دیوان حافظ، ۱۳۹.
- دادجو، «خوشخوانیهای شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲: ۱۰۰۶.
- دادجو، «خوشخوانیهای شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲: ۱۰۰۷.
منابع
- حافظ شیرازی، شمسالدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
- دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانیهای شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظپژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.