صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

صبحدم مرغ چمن
صبحدم مرغ چمن
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۸
بحر	رَمَل مُثَمَّن مَخبون محذوف; فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
متن
صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت; ناز کم کن که درین باغ بسی چون تو شکفت; گل بخندید که از راست نرنجیم ولی; هیچ عاشق سخن سخت بمعشوق نگفت; گر طمع داری از آن جام مرصّع می لعل; ای بسا دُر که بنوک مژه‌ات باید سُفت; تا ابد بوی محبّت بمشامش نرسد; هر که خاک در میخانه برخساره نرفت; در گلستان ارم دوش چو از لطف هوا; زلف سنبل بنسیم سحری می‌آشفت; گفتم ای مسند جم جام جهان بینت کو; گفت افسوس که آن دولت بیدار بخفت; سخن عشق نه آنست که آید بزبان; ساقیا می ده و کوتاه کن این گفت و شنفت ; اشک حافظ خرد و صبر بدریا انداخت; چکند سوز غم عشق نیارست نهفت	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت»، غزل شمارهٔ ۸۱ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

ایرج در برنامهٔ شمارهٔ ۲۸ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در دستگاهِ ماهور اجرا کرده‌است.[2]

دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.