بود آیا که در میکدهها بگشایند
غزلی با مطلع «بود آیا که در میکدهها بگشایند»، غزل شمارهٔ ۲۰۲ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.
بود آیا که در میکدهها | |||
---|---|---|---|
زبان | فارسی | ||
شاعر | حافظ[1] | ||
شمار ابیات | ۷ | ||
بحر | رَمَل مُثَمَّن مَخبون محذوف فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن | ||
متن | |||
نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی | |||
⇒ ⇐
|
در اجراها
مرضیه در برنامهٔ شمارهٔ ۱۱۸ از مجموعهٔ گلهای رنگارنگ این غزل را در آوازِ دشتی اجرا کردهاند.[2]
پانویس
- حافظ، دیوان حافظ، ۱۳۷.
- دادجو، «خوشخوانیهای شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲: ۱۰۰۳.
منابع
- حافظ شیرازی، شمسالدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
- دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانیهای شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظپژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.