روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر

روی بنمای و وجود خودم
روی بنمای و وجود خودم
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۹
بحر	رَمَل مُثَمَّن مَخبون محذوف; فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
متن
روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر; خرمن سوختگانرا همه گو باد ببر ; ما چو دادیم دل و دیده بطوفان بلا; گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر ; زلف چون عنبر خامش که ببوید هیهات; ای دل خام طمع این سخن از یاد ببر ; سینه گو شعلهٔ آتشکدهٔ فارس بکُش; دیده گو آب رخ دجلهٔ بغداد ببر ; دولت پیر مغان باد که باقی سهلست; دیگری گو برو و نام من از یاد ببر ; سعی نابرده درین راه بجائی نرسی; مزد اگر می‌طلبی طاعت استاد ببَر ; روز مرگم نفسی وعدهٔ دیدار بده; وانگهم تا بلحد فارغ و آزاد ببر ; دوش میگفت بمژگان درازت بکشم; یا رب از خاطرش اندیشهٔ بیداد ببر ; حافظ اندیشه کن از نازکی خاطر یار ; برو از درگهش این ناله و فریاد ببر	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر»، غزل شمارهٔ ۲۵۰ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

محمدرضا شجریان و سیمین غانم در برنامهٔ شمارهٔ ۵۷۵ از مجموعهٔ گل‌های رنگارنگ این غزل را در آوازِ بیات اصفهان اجرا کرده‌اند.[2]

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.