با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی

با مدّعی مگوئید
با مدّعی مگوئید
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۷
بحر	مضارع مثمن اخرب; مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن
متن
با مدّعی مگوئید اسرار عشق و مستی; تا بیخبر بمیرد در درد خودپرستی; عاشق شو ارنه روزی کار جهان سرآید; ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی; دوش آن صنم چه خوش گفت در مجلس مغانم; با کافران چه کارت گر بت نمی‌پرستی; سلطان من خدا را زلفت شکست ما را; تا کی کند سیاهی چندین درازدستی; در گوشهٔ سلامت مستور چون توان بود; تا نرگس تو با ما گوید رموز مستی; آن روز دیده بودم این فتنها که برخاست; کز سرکشی زمانی با ما نمی‌نشستی; عشقت بدست طوفان خواهد سپرد حافظ; چون برق ازین کشاکش پنداشتی که جستی	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «با مدّعی مگوئید اسرار عشق و مستی»، غزل شمارهٔ ۴۳۵ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

محمود محمودی خوانساری در برنامهٔ شمارهٔ ۱۴۱ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در آوازِ بیات اصفهان[2] و پروین در برنامهٔ شمارهٔ ۲۷۵ از مجموعهٔ برگ سبز این غزل را در دستگاهِ سه‌گاه اجرا کرده‌اند.[3]

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.