هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز

هزار شکر که دیدم بکام خویشت باز
ز روی صدق و صفا گشته با دلم دمساز
روندگان طریقت ره بلا سپرند
رفیق عشق چه غم دارد از نشیب و فراز
غم حبیب نهان به ز گفتگوی رقیب
که نیست سینهٔ ارباب کینه محرم راز
اگر چه حسن تو از عشق غیر مستغنی است
من آن نیم که از این عشقبازی آیم باز
چه گویمت که ز سوز درون چه می‌بینم
ز اشک پرس حکایت که من نیم غمّاز
چه فتنه بود که مشّاطهٔ قضا انگیخت
که کرد نرگس مستش سیه بسرمهٔ ناز
بدین سپاس که مجلس منوّرست بدوست
گرت چو شمع جفائی رسد بسوز و بساز
غرض کرشمهٔ حسنست ور نه حاجت نیست
جمال دولت محمود را بزلف ایاز
غزل سرائی ناهید صرفهٔ نبرد
در آن مقام که حافظ برآورد آواز

۲



۴



۶



۸