به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم

به مژگان سیه کردی
به مژگان سیه کردی
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۹
بحر	هَزَج مثمن سالم; مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن
متن
بمژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم; بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم; الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد; مرا روزی مباد آندم که بی یاد تو بنشینم ; جهان پیر است و بی‌بنیاد ازین فرهادکش فریاد; که کرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینم ; ز تاب آتش دوری شدم غرق عرق چون گل; بیار ای باد شبگیری نسیمی زان عرق چینم ; جهانِ فانی و باقی فدای شاهد و ساقی; که سلطانیّ عالم را طفیل عشق می‌بینم ; اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست; حرامم باد اگر من جان بجای دوست بگزینم ; صباح الخیر زد بلبل کجائی ساقیا برخیز; که غوغا می‌کند در سر خیال خواب دوشینم ; شب رحلت هم از بستر روم در قصر حورالعین; اگر در وقت جان دادن تو باشی شمع بالینم ; حدیث آرزومندی که در این نامه ثبت افتاد; همانا بی‌غلط باشد که حافظ داد تلقینم	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم»، غزل شمارهٔ ۳۵۴ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

محمود محمودی خوانساری در برنامهٔ شمارهٔ ۷۰ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در آوازِ دشتی[2] و عبدالعلی وزیری در برنامهٔ شمارهٔ ۲ از مجموعهٔ گل‌های جاویدان این غزل را در دستگاهِ شور اجرا کرده‌اند.[3]

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.