ما بی‌غمان مست دل از دست داده‌ایم

ما بی‌غمان
ما بی‌غمان
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۷
بحر	مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف; مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن
متن
ما بیغمان مست دل از دست داده‌ایم; همراز عشق و همنفس جام باده‌ایم; بر ما بسی کمان ملامت کشیده‌اند; تا کار خود ز ابروی جانان گشاده‌ایم; ای گل تو دوش داغ صبوحی کشیده‌ٔ; ما آن شقایقیم که با داغ زاده‌ایم; پیر مغان ز توبهٔ ما گر ملول شد; گو باده صاف کن که بعذر ایستاده‌ایم; کار از تو میرود مددی ای دلیل راه; کانصاف میدهیم و ز راه اوفتاده‌ایم; چون لاله می مبین و قدح در میان کار; این داغ بین که بر دل خونین نهاده‌ایم; گفتی که حافظ این همه رنگ و خیال چیست ; نقش غلط مبین که همان لوح ساده‌ایم	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «ما بی‌غمان مست دل از دست داده‌ایم»، غزل شمارهٔ ۳۶۴ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

محمدرضا شجریان در برنامهٔ شمارهٔ ۵۸ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در آوازِ بیات ترک اجرا کرده‌است.[2] او همچنین در برنامهٔ شمارهٔ ۲۱۶ از مجموعهٔ برگ سبز این غزل را در آوازِ افشاری اجرا کرده‌است. او در این برنامه، ما «بی‌غمان» را ما «سرخوشان» خوانده است.[3] محمود خوانساری نیز در برنامهٔ شمارهٔ ۴۸۸ از مجموعهٔ گل‌های رنگارنگ این غزل را در دستگاهِ شور اجرا کرده‌است.[4]

پانویس

حافظ، دیوان حافظ، ۲۵۱.
دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۰.
دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۷.
دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۵.

منابع

دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[1] حافظ، دیوان حافظ، ۲۵۱.

[2] دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۰.

[3] دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۷.

[4] دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۵.