زان یار دلنوازم شکری‌ست با شکایت

زان یار دلنوازم
زان یار دلنوازم
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۱۱
بحر	مضارع مثمن اخرب; مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن
متن
زان یار دلنوازم شکریست با شکایت; گر نکته‌دان عشقی بشنو تو این حکایت ; بی‌مزد بود و منّت هر خدمتی که کردم; یا رب مباد کس را مخدوم بی‌عنایت ; رندان تشنه لب را آبی نمی‌دهد کس; گوئی ولی‌شناسان رفتند از این ولایت ; در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا; سرها بریده بینی بیجرم و بی‌جنایت ; چشمت بغمزه ما را خون خورد و می‌پسندی; جانا روا نباشد خونریز را حمایت ; در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود; از گوشهٔ برون آی ای کوکب هدایت ; از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود; زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت ; ای آفتاب خوبان میجوشد اندرونم; یکساعتم بگنجان در سایهٔ عنایت ; این راه را نهایت صورت کجا توان بست; کش صد هزار منزل بیشست در بدایت ; هر چند بردی آبم روی از درت نتابم; جور از حبیب خوشتر کز مدّعی رعایت ; عشقت رسد بفریاد ار خود بسان حافظ ; قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸; ; ; ; ۱۰
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «زان یار دلنوازم شکری‌ست با شکایت»، غزل شمارهٔ ۹۴ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

عبدالوهاب شهیدی در برنامهٔ شمارهٔ ۱۳۱ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در گوشهٔ شوشتری اجرا کرده است.[2]

پانویس

حافظ، دیوان حافظ، ۶۵.
دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۲.

منابع

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[1] حافظ، دیوان حافظ، ۶۵.

[2] دادجو، «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲:‎ ۱۰۰۲.